1 september 107e etappe van Lecce naar Cannole
🚶 40 km
🏕️ Ostello
Vanochtend was ik al op pad voordat de eerste zonnestralen de hemel kleurden. Het was nog stil, de wereld leek in diepe slaap verzonken terwijl ik mijn weg vervolgde, wetende dat de dag warm zou worden en de etappe lang. Voor me lag een tocht van veertig kilometer, en ondanks het vroege uur voelde ik al de belofte van een broeierige dag. De route was rustig, de stilte van een zondagochtend die alleen af en toe werd doorbroken door het geluid van passerende wielrenners. Het was een dag zoals vele anderen, zonder grote bijzonderheden, maar juist dat gaf het een zekere sereniteit.
De wereld leek stil te staan, in afwachting van de opkomende zon en de activiteiten die de dag zou brengen. Het duurde even voordat de wandeling echt interessant werd. Na ongeveer een derde van de route veranderden de paden en kregen ze iets speels, iets levendigs.
Toch werd die opgewektheid afgewisseld door momenten van melancholie. De aanblik van afgestorven olijfbomen, verspreid over het landschap, gaf me het gevoel door een begraafplaats te lopen. De eens zo trotse bomen, nu slechts schaduwen van hun vroegere glorie, stonden als stille getuigen van vergankelijkheid.
Misschien speelde mijn geest me parten nu het einde van mijn lange tocht in zicht kwam. De gedachte aan de naderende voltooiing bracht niet alleen opluchting, maar ook fysieke ongemakken naar de oppervlakte. Mijn voetzolen begonnen op te spelen, een brandende pijn die telkens na een paar kilometer ondraaglijk werd. De zolen van mijn wandelschoenen hadden hun beste tijd gehad en elke stap voelde alsof ik op naalden liep. Om de vijf kilometer moest ik stoppen, mijn voeten masseren en mezelf moed inspreken om weer verder te gaan.
Maar dan, aan het einde van zo’n zware dag, kwam de verlossing. Ik vond onderdak bij Fabio en Lucea, een stel met een hart voor pelgrims.
Ze hadden een prachtig appartement met meerdere etages, waarvan ze de begane grond speciaal hadden ingericht voor vermoeide pelgrims zoals ik. De kamer was eenvoudig maar warm, met plaats voor twee pelgrims en een eigen badkamer. Ik was er alleen, wat enerzijds jammer is anderzijds wel meer privacy. Vanaf het moment dat ik binnenstapte, voelde ik me welkom. Het was duidelijk dat Fabio en Lucea wisten wat het betekende om onderweg te zijn. Hun gastvrijheid, de warmte van hun huis, en de verhalen die we deelden, maakten alle pijn en vermoeidheid van de dag goed. Fabio had mij nog geattendeerd op een goed restaurant waar je voor weinig geld een goed menu kreeg voorgeschoteld.
Het voelde als thuiskomen, een plek waar ik even tot rust kon komen voordat ik mijn weg weer zou vervolgen.
2 september 108e etappe van Cannole naar Otranto en weer een mijlpaal: Ik ben de 3000 km grens gepasseerd
🚶 24 km
🏕️ natuur camping
Vandaag was een dag vol uitdagingen. Vanaf het begin liep het al niet soepel, en het leek erop dat de route me deze keer niet zomaar gegund zou worden. Mijn aandacht was voortdurend gericht op mijn GPS, want al een paar dagen had ik problemen met de navigatie via Komoot. Het leek alsof er iets mis was, en vandaag maakte ik een fout die me duur kwam te staan.Verzonken in het volgen van de digitale aanwijzingen, merkte ik pas laat op dat er iets niet klopte. Ik voelde de zon in mijn rug branden, wat vreemd was omdat ik in oost-zuidelijke richting hoorde te lopen. Eerst dacht ik dat het tijdelijk was, een klein haperingetje in de route. Maar toen ik uitzoomde op mijn scherm, zag ik tot mijn schrik dat ik weer noordwaarts liep, richting Lecce. Fabio had mij ook nog gezegd dat alles goed gemarkeerd was met gele pijlen. Mijn voeten deden al pijn, en de gedachte aan de extra kilometers die ik onbedoeld had gemaakt, maakte het niet beter. Met tegenzin nam ik het besluit om een kortere route te nemen. Het voelde als een grote teleurstelling, vooral omdat Fabio, die me gisteren vol enthousiasme over de schoonheid van de oorspronkelijke route had verteld, gelijk had. Ik had hem nog beloofd dat ik de route zeker een keer opnieuw zou lopen.
Gelukkig viel de uiteindelijke schade mee. Ondanks de omweg kwam ik aan met slechts twee kilometer meer dan gepland, en mijn aankomst werd beloond. De slaapplek waar ik aankwam, Orto dell’Idro was een onverwachte oase van rust en gastvrijheid. Ik trof vaste tentjes aan, elk voorzien van een matras, en de ontvangst door de vrouwen die de locatie runden, voelde warm en oprecht. Het hele terrein ademde een natuurlijke eenvoud uit.
Overal stonden bomen met rijp fruit zoals appels en vijgen, die je zo van de boom kon plukken. Er werd niets verspild; water werd hergebruikt, en de groenten kwamen uit hun eigen moestuin.
Na de teleurstelling van de ochtend voelde ik hier opnieuw de essentie van het pelgrimeren.Vanavond zou ik samen met andere pelgrims genieten van een gezamenlijk diner, en ik wist dat de verhalen vrij zouden stromen, de ervaringen gedeeld zouden worden.
Dit was precies waar ik naar op zoek was de verbinding met anderen, de eenvoud van het leven onderweg. Missie geslaagd.
Wat een prestatie Hugo. Veel bewondering voor jou. Gefeliciteerd met je verjaardag en geniet van het weerzien met Annerieke.
wat een geweldige mijlpaal Hugo, chapeau hoor. Wat een bijzondere tocht heb je gemaakt. Nog even opwarmen voor de laatste (meestal de zwaarste) loodjes. Dan heb je m.i. toch wel een unieke prestatie bij elkaar gewandeld. Nog even volhouden en je kunt al je geliefden weer in je armen sluiten.
veel succes voor deze laatste kilometers!
Dank je Ellis
Dank je Ellis, of het uniek is dat weet ik niet, maar ik geloof niet dat er zoveel waanzinnige personen rondlopen die dit in hun hoofd halen en dan ook nog presteren. 😃 Groetjes Hugo
De laatste dagen als pelgrim, Hugo. Wat een bijzondere reis. En wat leuk dat we het zo konden volgen.
Geniet nog van de laatste etappes!
Dank je Maxine en dan is er nog veel meer. Groetjes Hugo
Op naar Italië, zie je vrijdag op je 65ste verjaardag in santa maria di Leuca waar je jouw wandeltocht beëindigd. Zie er naar uit!!!
🥰😍😘
Ik zie er niet minder naar uit. 🥰😍😘
We zijn allemaal heel trots op jouw Hugo. Top. Geniet dadelijk van het weerzien van Annerieke en een fijne vakantie samen. Groetjes
Dank je Diny, ik zie er naar uit.
Gefeliciteerd met het 3000 km punt Hugo!
Een ongelofelijke prestatie, ook knap om het allemaal zo bij te houden in je blog.
Succes met je laatste kilometers…..
Ik zie je weer een keer in Huissen.
groeten
André
Dank je André, het voelt ook onwerkelijk. 3 oktober ben ik in Huissen.
Gefeliciteerd Hugo!!!
Je hebt de mijlpaal van 3000 km gehaald!!
Gewéldige prestatie!
Véél liefs
Dank je Karin
3000 km te voet , proficiat, geweldenaar 💪
De 3000 km voorbij. Petje af, wat een prestatie. De laatste loodjes nu Hugo. Hoewel die vaak het zwaarste zijn is het ook mooi om alvast uit te kijken naar je vrienden, familie en geliefden die je weer zult zien en in de armen kunt sluiten. Wat een prachtige tocht heb je gemaakt.
Dank je Ronald, voor je steun. Doet mij weer goed. Ik zie uit naar 6 september
Wat een geweldige leuke plek aan het einde van je 108e etappe.
En wat een gezellig samen zijn.
Kan me voorstellen dat jou dit enorme voldoening geeft.
Wij blijven je met trots volgen en lezen met belangstelling je laatste blogs van de tochten.
Liefs uit Huissen
Hilda en Erik
Weerklank Hilda voor de lieve woorden. Groetjes Hugo
Hoi Hugo, je bent er bijna, nog veel succes en plezier de laatste kilometers. We wensen je een geweldige aankomst over een paar dagen met je geliefden .
Lieve groetjes, John en Karin.
Dak je Karin en John, ik zie uit naar 6 september. Groetjes Hugo
Hey broer, het eindpunt is in zicht. Supertrots!!!
Liefs Pauline😘
Dank je zusje 🥰
Hey hey Hugo, heel veel succes met de laatste km’s. We zijn trots op je, wat een prestatie! Dikke kus 💋
Dikke kus terug, zie jullie snel in oktober💋
Hugo, è stato un piacere incontrarti su questo cammino, qui a Orto dell’Idro, poter cenare insieme, dove ogni presente raccontava un pezzo di vissuto proprio. Bello condividere pensieri, sorrisi e gioie , specie dopo aver percorso km e km di passi…., in particolare te .
Ciao e buon cammino…. Anche di vita.
Grazie Marilena
Ciao, grazie che hai condiviso la foto di gruppo.
Hai fermato un momento che rappresenta la nostra umanità.. “la condivisione” momento di felicità. e per me è stato veramente un piacere averti conosciuto.. In questo posto diciamo. “un po’ magico” Buona continuazione
Grazie Maria
De 3000km gepasseerd, wat een afstand en wat een prestatie Hugo. Ik begrijp helemaal dat het naderende einde van de tocht ook iets melancholisch heeft. Iets waar je lang naar uitkeek en ook lang van hebt genoten eindigt straks. Terug naar het dagelijkse leven? Succes met de aller allerlaatste loodjes.
NB; 3 september, Marcelle 40 jaar in dienst 😉
Hé Dennis, 2 jaar daarvoor ben ik met Annerieke getrouwd. Gisteren niet aan gedacht. Groetjes aan iedereen in Huissen