Van Pelgrim naar toeristen en weer pelgrim

🚶 0 km
🏕️. B&B  Brindisi

Op één  van die warme ochtenden tijdens mijn verblijf in Brindisi stond ik, een gepassioneerde pelgrim, op het hoogste punt van de trappen bij de Colonne Terminali.

Het was het symbolische eindpunt van de Via Appia Antica, de oude weg die ik vanuit Rome had gevolgd. De lucht was fris en helder, en ik rook de geur van de nabijgelegen zee. Ik voelde de betekenis van deze plek diep in mijn ziel; het was niet zomaar een plek, maar voor mij een ader waarover ik vele kilometers heb gewandeld. Mijn reis gaat morgen weer verder, maar de symboliek, het einde van deze weg, daarmee kondigt zich eveneens het einde van mijn reis aan. Een levend monument van de geschiedenis, een brug tussen het verleden en het heden. Brindisi, de grootste haven aan de Adriatische Zee en een springplank naar Griekenland, had mij betoverd vanaf het moment dat ik aankwam. Hoewel de stad klein was en drie dagen meer dan voldoende zouden zijn om alles te zien, voelde ik een diepe connectie met de oude straten, de verborgen schatten en de archeologische wonderen die de stad rijk was.

Elk hoekje van het oude centrum ademde ouderdom, en ik had me laten meeslepen door de geschiedenis die hier in elke steen was gegrift, ondanks dat er ook veel was gesloopt. Ik had urenlang door de smalle straatjes van het oude centrum gewandeld, het gevoel van tijdloosheid omarmend.

Vooral in de vroege ochtenden, wanneer de stad nog sliep, voelde ik de magie van Brindisi het sterkst. Naarmate ik dichter bij de haven kwam, werd de frisse zeewind sterker. De Via Appia Antica, ooit begonnen in Rome en doorgetrokken tot hier, had mij geleid naar een plek die zowel eindpunt als nieuw begin was. Ik had al gehoord over het Teatro Verdi, een modern gebouw dat in schril contrast stond met de oude stad. Ik vond het gebouw niet mooi, maar wist dat onder de moderne façade een schat aan geschiedenis verborgen lag.

Toen ik op zaterdag voor het gesloten hekwerk stond, werd mijn teleurstelling snel vervangen door nieuwsgierigheid toen een man met een sleutelbos arriveerde. Hij zag de nieuwsgierigheid in mijn ogen en, misschien uit medelijden of begrip, liet hij mij binnen. Onder het theater ontdekte ik een wereld van duizenden jaren oud. Archeologische overblijfselen die ooit verborgen lagen onder de moderne stad, werden nu onthuld, een tastbare herinnering aan de beschavingen die hier ooit bloeiden. Het voelde als een geheime wereld, een plek waar de tijd had stilgestaan en waar de fundamenten van onze beschaving blootlagen. Ik dwaalde door de opgravingen, vol verwondering en dankbaarheid voor deze onverwachte kans.

Na dit avontuur bracht ik een bezoek aan het archeologisch museum. De objecten die ik te zien kreeg waren meer dan zomaar oude voorwerpen; ze waren de basis van alles wat ons heden had gevormd.

Ik herinnerde mij het affiche die ik in het museum had gezien, die aankondigde dat de Via Appia Antica misschien op de Werelderfgoedlijst van UNESCO zou komen te staan. Inmiddels een affiche wat is ingehaald door de tijd.

Voor mij was er geen twijfel mogelijk; deze weg, die mij naar Brindisi had geleid, was een wereldwonder op zich.Toen ik het museum verliet, was het al redelijk laat in de middag en de tijd leek even stil te staan. Het was te laat om nog terug te keren naar mijn appartement voor het avondeten, dus besloot ik mijn pelgrimspaspoort te laten stempelen in het toeristisch infocentrum. Het was een klein ritueel dat voor mij meer betekenis had gekregen dan ooit verwacht; een symbolische afsluiting van een reis die mij diep had geraakt.

Met mijn paspoort in de hand liep ik naar een gezellig terras aan de haven, met uitzicht over zee, met op de achtergrond een vliegtuig wat zal landen, daar waar Annerieke met een week of 2 ook zal landen.

De geur van de zee, de geluiden van de stad, en de herinneringen aan de afgelopen dagen vormden een perfecte harmonie. Ik trof hier nog een jong Nederlands stel, wat later bleek uit Wijchen komt. Terwijl ik daar zat, een slok bier nam, voelde ik voldoening. Brindisi had mij laten zien dat overbruggen, zowel letterlijk als figuurlijk, niet negatief hoefde te zijn. Het was een manier om verleden en heden, oude schatten en nieuwe ervaringen, met elkaar te verbinden. De reis naar Brindisi was meer geweest dan zomaar een vakantie; het was een reis van ontdekking, van verbinding, en van het overbruggen van tijd en ruimte. Morgen vertrek ik naar Torchiarolo, waar ik ook een dag overbrug. Daarna richting Lecce waar ik vier dagen zal overbruggen. Nog slechts 160 kilometer te gaan, 6 wandeldagen. Na Lecce, laat ik vakantieganger Hugo achter en kruip ik weer meer in de huid van de pelgrim, een gevoel wat ik wil vasthouden.