19 en 20 augustus. 2 dagen overbrugging en rust

🚶 0 km
🏕️. Camping Cavalnigo

Het was vroeg in de ochtend toen ik de zee in gleed, de frisse golven omarmden mijn lichaam terwijl ik mijn eerste slagen maakte. De zon was nog maar net op en de hemel had een zachte gloed, maar de zee vertelde een ander verhaal. Al bij mijn aankomst had ik gemerkt dat de golven wild en onstuimig waren, alsof de zee een eigen wil had die niet te temmen was. Vandaag en morgen werd het alleen maar erger.De eerste dag was er een kortstondig noodweer dat de lucht en zee even met elkaar in gevecht bracht, maar het leek slechts een voorproefje van wat nog komen zou. De tweede dag brak het noodweer opnieuw uit, maar dit keer was het veel krachtiger. Het kwam plotseling opzetten, de hemel betrok en donkere wolken dreven samen boven de camping. Ik had net wat te eten besteld toen ik opmerkte dat de mensen bij het zwembad haastig het water werden uitgestuurd. Het zwembad werd gesloten, en er hing een sfeer van onrust in de lucht. Even twijfelde ik of ik het zou negeren, maar mijn voorgevoel zei me dat ik mijn tent beter kon sluiten. Snel liep ik terug naar mijn plek, trok de ritsen strak dicht, en keerde terug naar het restaurant, waar mijn bestelling inmiddels op me wachtte. Ik had nog maar net plaatsgenomen toen de hemel leek open te breken. Regen stortte met bakken uit de lucht, als een woedende rivier die geen andere uitweg vond.

De eerste dag had ik tijdens de regen nog rustig in mijn tent kunnen liggen lezen, terwijl het water langzaam onder me door liep. Maar nu voelde ik de kracht van de natuur om me heen als nooit tevoren. Windvlagen rukten aan alles wat niet stevig verankerd was, en ik vroeg me af of mijn tentje deze storm wel zou doorstaan. Naast me stond een Italiaan, die ondanks het weer probeerde te vertrekken met een paraplu in de hand. Ik zag hem de metalen punt boven zijn hoofd houden en voelde een steek van bezorgdheid. “Pas op!” waarschuwde ik hem, “De bliksem kan zo toeslaan.” Nog voordat hij iets kon antwoorden, spleet een felle bliksemschicht de lucht recht boven ons. Er zat geen seconde tussen de flits en de donderende klap die erop volgde. De man stond als versteend en, zichtbaar geschrokken, besloot hij weer te gaan zitten. Niet ver van ons was een inslag, het voelde alsof de aarde zelf even trilde. Het water zocht inmiddels zijn weg over de paden en het terras, golvend als een miniatuurrivier zocht het zijn weg. Langzaam maar zeker trok het front weg en werd de lucht lichter. De zon, die zich eerst verscholen had, begon voorzichtig weer door de wolken heen te breken. Met elke minuut werd het lichter, en na verloop van tijd was haar warme gloed weer volledig voelbaar. Ik stond op en liep terug naar mijn tent. Tot mijn opluchting zag ik dat het slechts wat waterschade had opgelopen. De zon zou snel haar werk doen en de boel weer droog maken.

Terwijl ik het water van mijn tent afveegde, voelde ik een stille vreugde in me opkomen. Het gevaar was geweken, en ondanks de storm voelde ik me herboren.De volgende dag wachtte me een lange en zware etappe, iets waar ik, ondanks alles, naar uitkeek. De eenzaamheid en rust van het wandelen door verlaten landschappen was een welkom contrast met de chaos van feestende Italianen. In de stilte van de natuur vond ik een vrede die ik nergens anders kon ervaren, en met dat vooruitzicht voelde ik een rustige tevredenheid in mijn hart groeien.

🚶 38 km
🏕️. B&B  Brindisi

Vanochtend, onder een bewolkte hemel, stond ik op en begon mijn dag met het inpakken van mijn vervuilde natte onderzijde van de tent. De druppels van de regen van afgelopen nacht parelden Ik probeerde me er niet te veel van aan te trekken. De dag beloofde veel goeds; ik was onderweg naar Brindisi, een stad aan de kust van Puglia, rijk aan geschiedenis en beloften van nieuwe avonturen. De route kronkelde langs paden die door de weelderige natuur van de kuststreek voerden. De geur van dennennaalden vermengde zich met de zilte zeelucht, een mengsel dat zowel verkwikkend als troostend was.

Het leek alsof de natuur me wilde geruststellen, me wilde verzekeren dat deze dag, ondanks de natte start, vol verrassingen zou zitten. Regelmatig kruiste ik het pad van plaatselijke wandelaars. Hun begroetingen waren even divers als de omgeving waarin ik liep. Sommigen mompelden een zachte “Buongiorno” zonder hun pas te vertragen, anderen lachten breed en zwaaiden enthousiast. Twee jonge fietsers, een jongen en een meisje, kwamen plotseling op me af. “Hallo!” riepen ze lachend, hun herkenbare Nederlandse tongval klonk bijna als muziek in mijn oren. Voor even voelde ik me minder ver van huis. Een wat oudere man bleef echter langer bij me stilstaan. Hij vroeg geïnteresseerd waar ik vandaan kwam. Toen ik antwoordde dat mijn reis in Nederland was begonnen, werd hij stil. Hij knikte kort, draaide zich om en liep hoofdschuddend weg. Zijn reactie liet me achter met een gevoel van raadselachtige stilte, alsof mijn avontuur iets in hem had losgemaakt wat hij niet verder wilde onderzoeken. Fietsers met volle bepakking kruisten regelmatig mijn pad en riepen “Buon Cammino!” naar me, wat een glimlach op mijn gezicht toverde en een sprankje vreugde toevoegde aan mijn dag. Mensen in auto’s zwaaiden of riepen iets onverstaanbaars, soms ondersteund door het geluid van hun claxon, als een vreemde symfonie van vriendelijkheid die langs de kust weerklonk.

Na uren van wandelen en mijmeren arriveerde ik eindelijk in Brindisi. Ik voelde de vermoeidheid in mijn benen en het gewicht van de kilometers op mijn schouders. Mijn B&B was een toevluchtsoord, maar helaas bleek het warme water een illusie. De koude douche bracht me echter weer even tot leven, een verfrissende wake-up call na een lange dag. Overigens had Bruno de vriendelijke eigenaar het zo gefikst.

Na wat rust genomen te hebben, bekeek ik mijn routeschema opnieuw. Er lagen nog zeven dagen wandelen voor me, maar ook negen vrije dagen die ik al had ingevuld met stops in Brindisi, Torchiarolo, Lecce, en Tricase. Het vooruitzicht van deze dagen gaf me een gevoel van opwinding, maar de gedachte aan de drie resterende wandeldagen zonder een vaste slaapplaats zorgde voor enige onrust. Gelukkig had ik Adele ingeschakeld, voorzitter  van de Via Francigena Sud, die me in contact had gebracht met Fabio, de expert op het gebied van de route tussen Brindisi en Santa Maria di Leuca. Hij zou me enkele suggesties sturen, iets wat ik met vertrouwen tegemoet zag. Toen de avond viel, besloot ik het centrum van Brindisi te verkennen. Ik had nog enkele kabels nodig om mijn telefoon en accessoires op te laden. De oude kabels hadden de geest gegeven, waarschijnlijk door de vele dagen van gebruik en blootstelling aan de elementen. Het leek een goed excuus om tegelijkertijd een diner te nuttigen.

Ik vond een gezellig terras en liet me zakken in een stoel, genietend van de sfeer en het geluid van gesprekken om me heen. Niet ver van mij zat een vrouw, eveneens alleen. Ze leek verdiept in haar gedachten, totdat ik haar hoorde spreken in gebrekkig Italiaans tegen de ober. Het woordje “bij” ving mijn aandacht, en ik vroeg zonder aarzeling: “Nederlandse?” Ze knikte en glimlachte, maar ons gesprek bleef kort en oppervlakkig. Later, nadat ze had afgerekend, wenste ik haar nog een fijne vakantie. Dit leek het ijs te breken, en een kort dialoog volgde. Ze stelde zich voor als Marion, oorspronkelijk uit Beesd maar nu woonachtig in Dordrecht, waar ze een B&B runde genaamd Tofhof. Wat begon als een vluchtige kennismaking, groeide uit tot een avond vol gesprekken. We deelden verhalen over reizen, wandelingen, en het leven. Marion vertelde openhartig over de moeilijkheden waarmee ze recent werd geconfronteerd, met name het slechte nieuws dat haar partner had gekregen over zijn gezondheid. Het was een beladen onderwerp, maar haar kracht en veerkracht bewonderde ik. Marion wandelde ook veel, en haar verhalen over wandeltochten door Europa en daarbuiten deden mijn eigen avonturen in het niet vallen. Ze had een levenslust en nieuwsgierigheid die me inspireerde. We sloten de avond af met een glas wijn, genietend van elkaars gezelschap, terwijl de stad Brindisi om ons heen tot rust kwam. Marion zou de volgende dag terugvliegen naar Nederland na een weekje ertussenuit, en hoewel ons afscheid kort en vriendelijk was, voelde het alsof we elkaar al jaren kenden.

Doodop maar tevreden wandelde ik terug naar mijn appartement. De dag had veel gebracht, en hoewel ik alleen reisde, voelde ik me even omringd door nieuwe vrienden en onverwachte ontmoetingen. De tocht ging door, maar met elke stap weer het gevoel dat het de mensen en de verhalen waren die mijn reis echt de moeite waard maakten.