17 augustus 102e etappe van Monopoli naar Fasano

🚶 26 km
🏕️. Wild kamperen op het strand

Vanochtend tent opgeruimd en 6 u vertrokken, met een mooie zonsopgang. Aan de horizon kan je zien dat de luchtvochtigheid hoog is, met als bijkomend nadeel, dat het erg benauwd is.

Vandaag liep ik op mooie landwegen tussen de olijfboomgaarden met aan de rand hiervan prachtige olijfbomen. De leeftijd van een olijfboom is moeilijk te bepalen, maar wanneer ik zeg dat onderstaande bomen honderden jaren oud zijn, dan overdrijf ik niet.

Mijn bedoeling was om voorbij Torre Cane een camping te nemen. De eerste camping vroeg €84= per nacht, ondanks, dat ik aangaf dat ik een pelgrim ben met een klein tentje. Netjes bedankt, waarbij ik dacht dat er werkelijk nul affiniteit is met pelgrims en de Via Francigena.  Een 3 km verderop, stond een vrij strand aangegeven. Even rondgelopen  en ik vond het een prima plek. Zo was er een restaurant bij, waar ik vooraf kon eten. Voor mij stond al vast, dat ik vannacht hier zou slapen. Ik was kennelijk opgevallen, want wat later toen het rustiger was, zat een deel van het personeel bij elkaar en toen kwamen de vragen en ze gingen echt in op details, zoals het waarom en wat ik voor werk deed enzovoorts.

De eigenaar van Lido Macchia, Giuseppe, Mediterranea bood aan, de nacht hier door te brengen. Later werd ik door Giuseppe uitgenodigd na sluitingstijd voor een hapje en een drankje. Ik sta vandaag op een camping in Carovigno, waar ik mogelijk 3 nachten blijf staan.

18 augustus

🚶 23 km
🏕️ Camping 103e etappe van Fasano naar Carovigno

Vanochtend begon ik vroeg. Nadat ik mijn spullen had ingepakt, vertrok ik met een goed gevulde rugzak en een open geest, klaar voor een nieuwe dag op de Via Francigena. De route leidde me over rustige landwegen en door uitgestrekte akkers, langs gouden stranden en prachtige baaien waar mensen verkoeling zochten in de zee.

Ik besloot zelf ook even de tijd te nemen om een duik te nemen. Het koele water was verfrissend en voor een moment voelde ik me een deel van de wereld om me heen, niet enkel een pelgrim op pad. Het was een echte zondag, met een ontspannen sfeer die overal voelbaar was. Veel mensen waren buiten, wandelend of sportend, en het leek alsof de hele regio even ademde in het ritme van de dag. Mijn Nederlandse vlaggetje trok de aandacht en meerdere keren hielden mensen me staande om te vragen naar mijn reis. Ik vertelde hen een korte versie van mijn verhaal, blij met de interesse en het contact. Een ontmoeting sprong er echter uit. Een hardloper genaamd Nicolino bleef doorvragen, nieuwsgierig naar mijn ervaringen. Al snel kwamen we op het onderwerp hardlopen, een passie die we bleken te delen. We wisselden verhalen uit over marathons die we hadden gelopen, en ontdekten dat we bijna dezelfde persoonlijke records hadden op zowel de halve als de hele marathon. Het voelde alsof ik in Nicolino een gelijkgestemde had gevonden, iemand die begreep wat het betekende om door te zetten, zowel op de weg als in het leven. We maakten een foto samen en hij vroeg om de gegevens van mijn blog, zodat hij mijn reis kon volgen.

Na deze inspirerende ontmoeting ging ik verder, met nieuwe energie en een glimlach op mijn gezicht. Net voor mijn geplande eindbestemming van de dag, viel mijn oog op een camping net buiten Carovigno. Het leek me een geschikte plek om even te blijven, misschien wel voor twee of drie nachten. Bij aankomst werd ik echter koeltjes ontvangen bij de receptie. “We doen niets meer met pelgrims,” kreeg ik te horen. Het was duidelijk druk, met gasten die kwamen afrekenen, dus ik trok me even terug. Enige tijd later kwam er toch iemand naar me toe om te vragen wat ik precies zocht. Ik vertelde dat ik in ieder geval voor vannacht een slaapplek nodig had, en mogelijk nog één of twee nachten extra wilde blijven. Dat kon geregeld worden, zo bleek na een aantal commando’s. Voor €30 per nacht kreeg ik een plek toegewezen, een goede plek die het grootste deel van de dag in de schaduw lag. Een welkome rust na een dag onder de felle zon.

De camping bleek verder uitstekend te zijn. Het restaurant serveerde een uitgebreid lunchbuffet met uiterst vriendelijk personeel. In de avond genoot ik van een heerlijke pizza, terwijl de Italiaanse avond om me heen tot leven kwam. Het enige nadeel was wat nachtelijke verstoring; ergens verderop praatten mensen tot diep in de nacht, met een zacht muziekje op de achtergrond. Het was niet storend genoeg om mijn slaap echt te bederven, en al snel viel ik in een diepe rust, ondanks dat ik een paar keer wakker werd.

Nu overweeg ik om nog een derde nacht te blijven. Morgen neem ik in ieder geval een rustdag, of misschien moet ik het beter een bewuste vertraging noemen. Als ik nu zou doorlopen, zou ik al op 26 augustus in Santa Maria di Leuca aankomen, ver voor mijn geplande aankomstdatum van 6 september. Bovendien wil ik in Lecce, de stad die ook wel het Florence van het zuiden wordt genoemd, wat meer tijd nemen om de schoonheid en cultuur in me op te nemen.

De tijd is aan mijn zijde, en de weg roept, maar vandaag kies ik voor rust en overdenking.

Een les uit de wijsbegeerte.

Socrates, Griekse filosoof uit de oudheid voor Chr. De grondlegger van de huidige filosofie?

“De enige echte wijsheid is weten dat je niets weet.“

“Tijdens mijn pelgrimstocht heb ik mij open gesteld voor nieuwe ervaringen en inzichten, en ben ik mij bewust van mijn beperkte kennis.”