13 augustus 100e etappe van Bari naar Mola di Bari

🚶 25 km
🏕️. B&B in Mola di Bari

Hoe anders zijn de vergezichten dan ik tot nu toe gewend was. In bijna alle regio’s waar ik heb gelopen waren de bergen prominent aanwezig. Eerst de Ardennen, een groenrijk decor dat aanvoelde als een deken van bossen met sportieveuitdagingen, waarna de Alpen in beeld kwamen. Deze imposante keten van pieken, wit in de winter en fluweelgroen in de zomer, waren het kloppend hart van mijn avontuur. Een korte onderbreking door de Po-vlakte met zijn eindeloze rijstvelden, die zich als een lappendeken over de aarde uitstrekten, deed de bergen even vergeten. Maar al snel kwam ik aan bij de Apennijnen, die als een ruggengraat over Italië lopen, beginnend in Ligurië en uitlopend in Calabrië. Ze bepaalden voor een groot deel het beeld van mijn wandeling. Gisteren bij mijn eerste aanblik van de Adriatische zee, moest ik wel even slikken.

De uitgestrektheid van het water, de horizon die zich oneindig ver leek uit te strekken, maakte me stil. Maar ook het idee, dat ik Italië vanuit het westen was overgestoken naar het oosten. De route vandaag leidde mij voor een groot deel noodgedwongen over asfalt. Een pad eindigde abrupt bij een groot afgesloten terrein, waardoor ik weer terug moest en een wat drukkere SP-weg moest nemen.Verder verliep de wandeling zonder problemen of bijzonderheden. Aangekomen in Mola di Bari zocht ik mijn B&B op en nam even de tijd om te rusten. De kamer was eenvoudig maar knus, precies wat ik nodig had na een lange dag. Nadat ik me had opgefrist, trok ik mijn zwembroek aan en waagde ik me naar de zee. De rotsblokken die de kustlijn sierden, vormden een obstakel dat ik met voorzichtigheid moest trotseren.

Maar eenmaal in het water voelde ik me herboren, de koelte van de zee verfriste mijn vermoeide lichaam en geest. In de avond had ik een restaurant op het oog, met een kaart vol lokale specialiteiten waar ik me op verheugde. Echter, bij aankomst bleek het gesloten te zijn. Licht teleurgesteld nam ik plaats op een bankje in de schaduw van een boom en ging ik mijn mogelijkheden bekijken. Terwijl ik daar zat, raakte ik aan de praat met een oudere Italiaan, Francesco. Met zijn zilvergrijze haren vertelde me over zijn leven in Mola di Bari, over de bijzonderheden die het stadje te bieden had en luisterde met belangstelling naar mijn reisverhalen. Hij wees me op een ander restaurant aan zee, die alleen de lokale bevolking leek te kennen. Een goede keus, zoals later bleek. Het eten was voortreffelijk: verse vis gevangen in de Adriatische zee, bereid met liefde en eenvoud.

Het was een maaltijd die perfect paste bij de sfeer van de dag, prachtige vergezichten en een blauwe zee. Terug in mijn B&B, sloot ik al snel mijn ogen

🚶 30 km
🏕️. Camping Monopoli

Een Moment van Reflectie aan de Adriatische Zee

Vandaag stond er een korte route op het programma, maar de camping die ik had uitgekozen, bleek eigendom te zijn van een bewonersvereniging. Helaas was er geen plaats voor een pelgrim zoals ik. Daarop besloot ik door te lopen, en bracht een groot deel van de dag door langs de Adriatische Zee. De vroege ochtend begroette me met een prachtige zonsopgang, waarbij de  eerste zonnestralen de kalme wateren kusten.

De kustlijn was bezaaid met idyllische dorpjes, die soms als adelaarsnesten bovenop kliffen leken te zweven, die steil uit de zee omhoog rezen. Deze plekken gaven me een warm gevoel, een verbinding met de wereld om me heen die woorden overstijgt. De pelgrimsroute volgde uitgekiend paden die de drukke SP-wegen vermeden, tenzij er echt geen andere mogelijkheid was, waardoor ik kon genieten van het rustieke landschap zonder de verstoring van het verkeer.Tijdens de lunch besloot ik mijn geluk te beproeven bij een camping net voorbij Monopoli. In de middag leidde een pad me over de rotsen, slingerend om een baai heen. Plots bevond ik me op een zeer druk strandje, vol met mensen die van hun vakantie genoten. Tussen de kleurrijke parasols en handdoeken baande ik me een weg, me bewust van de verbaasde blikken die me volgden. Ik voelde me opgelaten, als een indringer in een wereld van ontspanning en plezier. Aan de andere kant vroeg ik me af wie er nu de hele dag als een sardientje op een strand wil liggen, met de zon ongenadig hoog aan de hemel. Het was alsof ik eenzaam en alleen een weg baande door een menigte. Het was één tegen honderd. Onderweg maakte ik een foto van zo’n dorpje op een klif met een klein strandje in een baai, de perfecte combinatie van natuur en menselijke architectuur.

De Italianen genoten duidelijk van hun vakantie.Toen ik uiteindelijk op de camping aankwam, waar de meeste gasten Italianen waren en een enkele Duitser, vond ik gelukkig een plek om te rusten. Het voelde goed om te weten dat ik een plek had waar ik een of meerdere dagen kon uitrusten en mijn krachten kon herwinnen. Hoewel ik nog steeds begroetingen krijg, meestal in de vorm van een claxon van voorbijrijdende auto’s, ontmoette ik vandaag twee tegemoetkomende pelgrims op de fiets. Ze begroetten me met de woorden “Buon Cammino”. Het was al een tijdje geleden dat ik deze woorden had gehoord, en ik merkte dat ze me raakten. De afgelopen dagen had het vakantiegevoel mijn pelgrimsgevoel verdrongen, en deze simpele woorden kwamen precies op het juiste moment. Ze herinnerden me eraan waarom ik deze reis maakte, waarom ik de moeite nam om de mooiste paden te bewandelen. In die korte uitwisseling herontdekte ik de geest van mijn pelgrimstocht. De schoonheid van de natuur, de vriendelijkheid van vreemden, en de innerlijke rust die deze reis me bracht, waren allemaal aanwezig op dit pad langs de Adriatische Zee. Aangekomen op de camping een plekje uitgezocht met enige schaduw.

Terwijl de zon langzaam onderging, meldde ik mij aan voor het “avondeten”, panzarotti. Iedereen had het enorm naar de zin, morgen een nationale feestdag, Ferragosta.

Er was muziek, zang. Terwijl ik genoot van de panzarotti werd er volop gedanst.

Ik besloot tegen 11 uur, dat het mooi was geweest. De feestelijkheden gingen door tot in de vroege uurtjes.