11 augustus 98e etappe van Corato naar Bitonto

🚶 28 km
🏕️. B&B in Bitonto

10 augustus in de avond.

Ik wil nog even terugkomem op gisteravond. Adele (voorzitter VF zuid Italië) heeft mij als gids meegenomen door Corato en gewezen op werkelijk prachtige details van gebouwen en het verhaal erachter. Ik heb zeker niet alles meegekregen, een gevolg van matig Engels van Adele en matig Italiaans van mijn kant, maar de basis heb ik begrepen.

Zelf heb ik ooit een rondleiding door Ravenstein gegeven aan collega’s van Annerieke. Dan pas ga je zelf naar de details van gevels kijken en zie je hoe rijk wij zijn. Gisteravond kreeg ik zo’n zelfde gevoel. Het ging over gebruikte materialen, zoals de bovenste verdiepingen zijn gemaakt van tufsteen. Wanneer ik straks verder afzak naar het zuiden, dan zal je zien, dat de oude gebouwen zijn gemaakt van gele tufsteen. In de oudheid werd met tufsteen  gebeeldhouwd om decoraties te maken, straks heel mooi te zien in de paleizen en kathedralen van Lecce, allen Barok. Het wonder van Bitonto, een bruine Madonna, een schilderij zonder gesigneerd te zijn, verscheen binnen een dag?

De kathedralen in Corato, Andria, Ruvo en Bitonto zijn gemaakt van Petra. Later nam Adele mij nog mee naar het “hoofdkwartier” van haar organisatie en kreeg ik nog een speciaal T-shirt overhandigd. Ik heb haar beloofd met dit shirt aan, mijn reis in Santa Maria di Leuca te voltooien en haar de foto zal sturen. De wandeling vandaag voltrok zich in stilte. Toen ik Corato eenmaal uit was, liep ik al snel over deels verharde paden tussen de immense olijfboomgaarden, afgewisseld met soms een vijgen -of perzikboom ertussen, met heerlijk sappig fruit.

Ik denk, dat dit zeker tweederde deel van de route was. Hier zie je niemand, heel soms op afstand een kweker, die zijn bomen bijwerkt. Tegen 13 u ben ik aangekomen in Bitonto. Eerst  naar mijn B&B gegaan en mij opgefrist, waarna ik op zoek ging naar een eetgelegenheid, maar alles was al dicht. Het enige wat open was, een zaak waar men foccaga had. Het was rond dit tijdstip gewoon te heet om rond te lopen, dus maar even de tijd genomen om te rusten. Tegen half zes ben ik spruit gelopen en heb ik nog wat gebouwen bekeken, waarna ik op een terras belandde en mijzelf op een biertje trakteerde. Ik raakte aan de praat met Arcangelo, die ook aardig Engels praatte. Arcangelo was een oud militair, die ook nog beroepsmatig in Nederland was geweest. Hij noemde Leeuwarden en Brunssum. Een generaal buiten dienst, die mij nog wat suggesties deed qua eten.

12 augustus 99e etappe van Bitonto naar Bari

🚶 28 km
🏕️. Een kamer in Bari

Voor de volgers op Komoot

Jullie hebben het natuurlijk al gezien, een gemiddelde van 8,8 km/u en een rondje, dat klopt natuurlijk niet. Een km of 5 voor Bari kreeg ik de melding dat mijn locatie werd gezocht. Gelijk kreeg ik via maps de melding, dat deze overschakelde naar een donkere weergave, vanwege oververhitting van mijn telefoon. Maps ontving wel GPS, maar komoot dus niet. De route was 23 km.

Vandaag wederom een mijlpaal, mijn laatste tussendoel Bari gehaald.

Het was een rustige dag, een van die dagen die in stilte voorbijglijden, zonder bijzondere ontmoetingen of onverwachte gebeurtenissen. De lucht was helder en de zon scheen zacht, als een warme omhelzing van de Italiaanse zomer. Ik liep over de oude straten van Bari, de stad waar zoveel reizigers voor mij ook al hun laatste etappes hadden voorbereid.

Terwijl ik door de smalle steegjes dwaalde en de zoute zeebries mijn gezicht raakte, kwam het besef dat het einde van mijn reis langzaam in zicht kwam. Het is een dubbel gevoel dat zich van me meester maakt. Aan de ene kant voel ik een zekere voldoening; het is goed geweest, meer dan goed. De dagen van wandelen, de ontmoetingen met mensen, het verkennen van onbekende wegen en het ontdekken van nieuwe horizonnen. Ik verlang ernaar om terug te keren naar huis, naar de vertrouwde gezichten en de warmte van mijn eigen bed. Maar aan de andere kant weet ik dat ik het ook zal missen: de vrijheid van de weg, het onvoorspelbare van elke nieuwe ochtend, de eenvoud van het leven op pad. Er ligt nog ongeveer 325 kilometer voor me, een afstand die voor velen als een enorm eind klinkt. Maar na ruim 2700 kilometer te hebben gelopen, voelt het als een laatste, milde inspanning. Het is een vreemde gewaarwording, dat wat ooit onoverkomelijk leek, nu bijna als een formaliteit aanvoelt. Ondanks de onderbreking van een week heb ik nog voldoende dagen om het rustiger aan te doen, om de laatste stappen van deze reis in mijn eigen tempo te zetten. Morgen wacht me in theorie een lange etappe van meer dan 30 kilometer. Een zacht zeewind kan de wandeling net wat aangenamer maken. Na deze inspanning zal ik de kans hebben om mijn tentje op te zetten op een camping, waar de natuur en de stilte mij zullen omarmen. Ik zal daar zeker af en toe één of twee rustdagen nemen, om mijn lichaam en geest te laten bijkomen en om alvast te wennen aan de vakantie die voor de deur staat. Terwijl de avond valt, voel ik een kalmte over me heen komen. Het is alsof ik een hoofdstuk van een boek aan het afsluiten ben, en me voorbereidt op het begin van een nieuw verhaal. Wat deze reis me ook heeft gebracht, de herinneringen zullen me voor altijd bijblijven. De geluiden van de wind door de olijfbomen, de geur van vers gebakken brood in de ochtend, de glimlach van vreemden die vrienden werden—het zijn schatten die ik met me mee zal dragen, lang nadat mijn voeten de laatste stap hebben gezet. Maar goed ik mag nog even.