9 augustus 96e etappe van Cerignola naar Canosa

🚶 22 km
🏕️. B&B  in Andria

De zon hing laag aan de horizon toen ik Cerignola verliet, de oude bestrating van de Via Appia Antica onder mijn voeten een stille getuige van meer dan twee millennia geschiedenis.

De lucht was zwaar, verzadigd met de belofte van onweer dat zich gisteren had aangekondigd, maar nooit doorzette. Het voelde alsof de aarde zelf haar adem inhield, de atmosfeer drukkend, bijna tastbaar.

De stad was nog maar net achter mij verdwenen toen de ergernis begon te knagen. Het straatvuil, zo onvoorstelbaar alomtegenwoordig, leek met elke stap toe te nemen. Hoe verder ik naar het zuiden trok, hoe meer het zich opstapelde.

Toch was er ook schoonheid te vinden, zelfs in deze vervuilde hoek van de wereld. De zon, laag en krachtig, scheen door de olijfbomen, hun knoestige takken en zilverachtige bladeren afwisselend met rijen wijnstokken die druipten van rijpe druiven.

De geur van rottend vlees en dode dieren hing in de lucht, een indringende herinnering aan de rauwe, ongetemde natuur van Zuid-Europa. Links van mij en in de verte zag ik de uitlopers van de Apennijnen. Hun imposante silhouet werd steeds minder prominent naarmate ik vorderde, plaats makend voor  olijfgaarden die zich uitstrekten tot zover het oog reikte.

Mijn gedachten dwaalden af naar de ziekte die de boomgaarden van Puglia teisterde, maar de aanwezigheid van oude, gezonde bomen deed me twijfelen. Misschien was er hoop, zelfs hier. Het was toen, midden in mijn mijmeringen, dat ik de stem van Michael hoorde. De 83-jarige man stond op afstand en vroeg waar mijn reis mij heen voerde. Er was iets aan hem, een soort levendige nieuwsgierigheid die mij naar hem toe dreef. We raakten in gesprek en voordat ik het wist, had hij me uitgenodigd om met hem mee te lopen naar zijn huis. Michael bleek een opmerkelijke man te zijn, een verzamelaar van verhalen en herinneringen aan de Via Francigena. Zijn huis was eenvoudig, bijna spartaans en dan druk ik mij voorzichtig uit.

Vele foto’s en documenten, stille getuigen van een leven gewijd aan deze eeuwenoude pelgrimsroute.

Binnen stookte Michael in de winter een vuur onder een grote schoorsteen.

Zijn leefruimte was warm en gastvrij, een schril contrast met de kille buitenwereld. Hij bood me een drankje aan, een bruin vloeibare substantie waarvan hij beweerde dat het zelfgeperst fruit was. Even aarzelde ik, maar de gezondheid van de oude man stelde me gerust. Waarom ook niet? Het smaakte goed, hoewel de bitterzoete nasmaak vooral in mijn hoofd bleef hangen.

Na ons gesprek zette ik mijn tocht voort naar Canosa di Puglia. Onderweg kon ik de verleiding niet weerstaan om wat druiven te proeven, hun zoete sap tintelde op mijn tong. Ook plukte ik twee perziken, rijp en sappig, een welkome traktatie na de lange wandeling. Na 21 kilometer bereikte ik Canosa, waar ik een bescheiden maaltijd verorberde. Mijn grootste angst bleek gegrond: er was geen slaapplaats te vinden. De dichtstbijzijnde mogelijkheid was Andria, maar dat lag noordelijker, tegen mijn geplande route in. Toch besloot ik de bus te nemen, omdat de gedachte aan een nacht zonder onderdak onverdraaglijk was. Bij aankomst in Andria zocht ik eerst mijn B&B op en begon daarna het internet af te struinen naar slaapplaatsen voor de komende nachten. Al snel kwam ik in contact met Adele, de voorzitter van de zuidelijke tak van de Via Francigena.

Ze reageerde snel en bood niet alleen onderdak voor de komende twee nachten, maar beloofde ook verdere hulp te bieden. Met dat probleem opgelost, besloot ik te gaan eten. Het restaurant dat ik op het oog had, ging pas om acht uur open, dus ik nam plaats op een terras aan een druk kruispunt in het hart van de stad. Met een biertje in de hand liet ik me vermaken door de georganiseerde chaos van het verkeer om me heen. Toen de tijd rijp was, liep ik naar het restaurant en bestelde ik mijn maaltijd: een antipasti, tonno tartare en een primo cacio e pepe (keus. 200, 400 of 800 gr) van 400 gram.  Tot mijn verbazing werd ik gecorrigeerd door de ober. “No no no, questo è per 4 persone,” zei hij lachend. Men gaat uit van 100 gram per persoon. Met een glimlach halveerde ik mijn bestelling, maar waarschuwde dat ik zomaar nóg een portie kon bestellen. Als afsluiting koos ik voor een regionaal nagerecht, een sporca muso, letterlijk vertaald als “vuile snuit”. De naam intrigeerde me, en de smaak stelde niet teleur; het was heerlijk.

Die avond, terwijl ik terugliep naar mijn B&B, voelde ik een diepe tevredenheid. De dag had zijn uitdagingen gekend, maar zeker ook een onverwachte ontmoeting en een positieve ontwikkeling wat slaapgelegenheid betreft. Het was het soort dag dat je doet beseffen waarom je de reis überhaupt bent begonnen: niet voor de bestemming, maar voor de weg ernaartoe.

10 augustus 97e etappe van Andria naar Corato

🚶 22 km
🏕️. Casa Peligrini

Opmerking voor diegene die mij via Komoot volgen.

Het lijkt, dat ik ergens tussen de olijfbomen ben gestopt bij 17 km, maar Komoot had geen contact via GPS en kon mij niet meer traceren. Komoot uitgezet en doorgelopen naar Corato. Totaal 22 km.

Vandaag was het in alle opzichten een rustige dag. Enkele plaatjes geschoten, zodat je een indruk hebt van mijn omgeving.

Ik was al vroeg, rond 12 uur in Corato, waar ik eerst een kleinigheidje heb gegeten en wat gedronken, voordat ik naar mijn slaapplaats van vandaag ging. Gelijk liep ik weer over de Via Appia Antica.

Vandaag geen bijzonderheden, geen ontmoetingen, alleen Adele die mij een slaapplaats had aangeboden, een aanbod waarvan ik graag gebruik maakte. Vanavond krijg ik nog een rondleiding van Adele, voorzitter Via Francigena Zuiddoor het infocentrum van de Via Francigena.

Vanavond nog een hapje eten en dan morgen naar Bitonto.