7 augustus 94e etappe van Troia naar Santuario dell’Incoronata

🚶 34 km
🏕️. Hospital

Het was nog vroeg in de ochtend toen ik mijn tocht aanving. Na slechts driehonderd meter stopte ik bij een koffiebar om mijn ontbijt te nuttigen. Dit bleek zowel mijn eerste als mijn laatste rustmoment van de dag te zijn. Vol nieuwe energie zette ik mijn reis voort en liet het historische Troia achter me. Het landschap om me heen veranderde snel. Waar ik ook keek, overal stonden windmolens (stilstaand), aangevuld met uitgestrekte parken van zonnepanelen.

Ik liep als het ware door het kloppende hart van de energievoorziening van Italië. Maar na deze energieke aanblik keerde de rust terug. Af en toe passeerde een enkele auto, en één daarvan stopte zelfs om me twee komkommers aan te reiken. De route was eentonig, de uitgestrektheid en de kale vlaktes deden me denken aan een Hollandse polder.

In de verte zag ik nog vaag de contouren van de Apennijnen, een stille herinnering aan het majestueuze landschap dat Italië te bieden heeft. Wat de monotonie doorbrak, waren de boomgaarden. Eerst voornamelijk olijfbomen, maar gaandeweg ook amandelbomen.

De ochtend begon met een sluier van wolken waar de zon zich niet doorheen kon dringen. Pas rond negen uur brak de bewolking en moest ik de rest van de dag onder een felle zon verder. Dit maakte de tocht zwaar, en ik merkte dat mijn water begon op te raken. De 4,5 liter die ik bij me had, bleek niet voldoende. Uitgeput bereikte ik mijn volgende bestemming: een bijzondere kerk. Hier hoopte ik water te kunnen krijgen voordat ik verder zou gaan naar een klein dorpje verderop, waar ik wist dat een hotel was. Bij aankomst was ik aangenaam verrast door de immense, overigens lege parkeerplaats. Dit was een goed teken; meestal betekenen zulke voorzieningen dat er ook eetgelegenheden in de buurt zijn. En inderdaad, ik vond een barretje waar ik water kon krijgen. Terwijl ik daar wat simpels at en een liter water naar binnen werkte, hoorde ik dat er ook slaapgelegenheid voor pelgrims aanwezig was. Vanaf drie uur zou deze open zijn. De kerk bood inderdaad onderdak. Het was eenvoudig, maar er stond een bed en ik kon douchen. En het mooiste van alles: het kostte niets. Men vertelde me dat ik de eerste pelgrim van het jaar was, en dat wilden ze graag delen op sociale media. Pier Luigi, die me inschreef, maakte foto’s van mij samen met Don Gaetano.

Hoewel ik uitgenodigd werd om samen met Don Gaetano te dineren, moest ik deze vriendelijke uitnodiging helaas afslaan, omdat ik al een reservering had bij een restaurant. Na een uitgebreid diner, afgesloten met een heerlijk ijsje, begaf ik me naar mijn kamer. Ik las nog wat, maar al snel vielen mijn ogen dicht. Zo eindigde mijn dag, in rust en tevredenheid.

🚶 26 km
🏕️. B&B in Cerignola

De ochtend brak aan met een gouden gloed die zachtjes over het landschap streelde. De dag leek op het eerste gezicht niet anders dan de vorige, maar al snel zou blijken dat dit een ervaring zou worden die in alles verschilde van wat ik eerder had meegemaakt. De windmolens langs de horizon draaiden traag, hun wieken een dansend bewijs van de bries die de hitte van gisteren had verdreven. Vandaag zou de wind mijn bondgenoot zijn, een koele metgezel op een pad dat door levendige steden  zou voeren. De eerste stad waar ik doorheen liep, werd getekend door de levendige beweging van het dagelijkse leven. Het water klaterde helder uit fonteinen, en ik kon het geruststellende geluid van stromend water horen terwijl ik door de smalle straatjes wandelde. De mensen waren druk in de weer, maar toch was er een gevoel van kalmte, alsof de tijd hier net iets langzamer tikte. De hartelijkheid van de mensen was overweldigend.

Onderweg werd ik meerdere keren begroet door vrolijke toeters en opgeheven handen. Een warme glimlach hier, een vriendelijke knik daar – het was alsof ik een oude bekende was, welkom geheten in hun dagelijkse routine. In Orta Nova, na een eenvoudig ontbijt, passeerde ik een terras waar mij spontaan een kopje koffie werd aangeboden, een gebaar van gastvrijheid dat mijn hart verwarmde. Later, in Stornara, werd ik begroet met een spontaan applaus door een groep mensen die op een terras bijeen waren gekomen. Het geluid van hun handen die samenklapten, kwam binnen.  Dit onverwachte moment van erkenning raakte me dieper dan ik kon uitdrukken. Ik ging zitten en bestelde een broodje hamburger, de beste die ik ooit heb geproefd. Het was amper half elf in de ochtend, maar op dat moment was alles precies zoals het moest zijn. De dag ging verder in een rustige cadans. Bij aankomst in Erignola was ik dankbaar voor de rust van mijn B&B, waar ik de dagelijkse rituelen afhandelde die mij hielpen om de balans te bewaren tijdens mijn reis. Maar mijn avontuur was nog niet voorbij. Na een korte rustpauze besloot ik naar de kathedraal te gaan. De stilte binnenin was doordrenkt met eeuwenoude verhalen, en terwijl ik mijn stempel ophaalde, kon ik niet anders dan even stil blijven staan om het imposante gebouw in me op te nemen.

De bestrating viel mij op, de Appia, die loopt van Rome naar Brindisi.

Toen de avond viel, liep ik nog wat door de straten van de stad. Ik zocht een plaats om te eten, genietend van de eenvoud van het moment, terwijl ik me voorbereidde op de laatste uren van de dag. Later, terug in mijn kamer, zette ik de tablet aan om nog een glimp op te vangen van de Olympische Spelen. Vreugde en enige teleurstelling deed denken aan mijn eigen reis, vol van onverwachte tegenslagen en kleine overwinningen. En toen de dag uiteindelijk ten einde kwam, viel ik in slaap. Wat een verschil tussen deze dag en die van gisteren – het was een herinnering dat elke dag, hoe gelijk ook, altijd de belofte in zich draagt van iets nieuws en onverwachts.