🚶 26 km
🏕️. B&B Casa Vacanza in Faeto

Op de vroege ochtend, nog voordat de zon volledig aan de hemel stond, begon ik mijn etappe langs de Via Francigena (VF). Zoals ik gisteren al had aangekondigd, besloot ik dit keer weer trouw te blijven aan de officiële route, mede dankzij de VF app. Naast deze app gebruikte ik ook Komoot, niet alleen vanwege de veiligheid zodat mijn familie mij live kon volgen, maar ook omdat de navigator van de VF app teleurstellend was. Vanochtend was ik al voor vijf uur wakker, en om half zes zette ik mijn eerste stappen op de route. De koele ochtendlucht maakte het begin van mijn tocht aangenaam, ondanks dat er vandaag maar liefst 830 hoogtemeters op het programma stonden.

Om de zware inspanning te verzachten, besloot ik meer rustmomenten in te lassen dan normaal. Mijn eerste pauze vond plaats na slechts vier kilometer, een moment om van mijn ontbijt te genieten – een ritueel dat inmiddels een vertrouwde gewoonte is geworden. Terwijl ik mijn tocht vervolgde, kwam ik langs een B&B. Daar werd ik van een afstand geroepen door een jongen, Luca, die vroeg of ik zin had in koffie. Toen ik dichterbij kwam, zag ik tot mijn vreugde dat ze ook ijsjes verkochten. Ik koos voor een ijsje en raakte kort met hem aan de praat. Hij vertelde me dat er een “watervulkaan” vlakbij was, al bedoelde hij eigenlijk een waterbron.

De tocht was zwaar, met vele pittige beklimmingen. Toch bereikte ik al voor 13 uur het schilderachtige plaatsje Faeto, mijn bestemming voor die dag. Faeto is het hoogst gelegen stadje van Apulia, gelegen op een hoogte van 866 meter. Hier zou ik overnachten en ik was blij dat ik voor de laatste keer van regio was verwisseld, met mijn einddoel Santa Maria di Leuca in Apulia in zicht. Na een verfrissende douche besloot ik wat inkopen te doen, waaronder blarenpleisters (beide voeten een blaar op mijn hak) en een van de lokale restaurants te bezoeken. De lunch bestond uit een heerlijke pasta, en ik realiseerde me opnieuw hoe goed het me deed om tweemaal per dag warm te eten.

Ook het diner bracht ik door in hetzelfde restaurant, waar ik mezelf trakteerde op een heerlijk dessert. Terwijl ik van mijn dolci genoot, voelde ik mijn oogleden zwaar worden. De vermoeidheid van de dag begon zijn tol te eisen. Gelukkig lag mijn B&B niet ver weg.

Met een voldaan gevoel en een tevreden glimlach op mijn gezicht wandelde ik terug, klaar om in een diep, verkwikkende slaap te vallen en op te laden voor de volgende dag van mijn bijzondere pelgrimstocht.

6 augustus 93e etappe van Faeto naar Stroia

🚶 21 km
🏕️. Hospital del Cammino

Op deze vroege ochtend van 6 augustus begon de dag met een glimlach op mijn gezicht. Nog slechts een maand en dan zou ik Annerieke weer in mijn armen sluiten. De gedachte alleen al verwarmde mijn hart, terwijl ik mijn wandeling begon. Het pad voor me strekte zich uit met een steile afdaling vol grote, losse stenen, als een ruige waarschuwing voor de klim die nog moest komen.

De etappe van vandaag beloofde een stijging van 380 meter, waarvan het grootste deel al in het eerste kwart zou worden overwonnen. De hoge pieken van de Apennijnen begonnen langzaam achter me te verdwijnen, het landschap verzachtte zich tot glooiende heuvels.

Nog acht etappes en dan zou ik Bari bereiken, mijn laatste tussendoel aan de Adriatische Zee. Maar zover was het nog niet. Elke dag had wel een verrassing en vandaag was geen uitzondering. Bovenop een heuvel staande, zag ik hoe mijn pad abrupt ophield. Voor me lag een zee van ondoordringbaar groen, waar bramenstruiken ongenadig hun plaats hadden opgeëist. Een tractor had hier gereden, dat kon ik zien, maar de vraag was: waar was hij naar boven gekomen?

Ik besloot een rondje te lopen langs de bebossing. En ja, na wat zoeken vond ik een bijna onzichtbare doorgang. Het was een eind van mijn oorspronkelijke route, maar liever dat dan helemaal terugkeren. Uiteindelijk vond ik mijn weg terug naar het pad en begon langzaam af te dalen met op het eind nog een beklimming naar Stroia, waar ik hoopte te overnachten. Plotseling merkte ik, dat ik mijn hoed niet meer had. Het klinkt raar, maar ik voelde “paniek”. Mijn cappello, zorgt ervoor dat mijn hoofdhuid en oorschelpen niet verbranden, maar daarnaast is het een wapen tegen de horzels. Het kon nooit ver zijn, want ik heb deze continu of op of in mijn hand tegen ongedierte. Ongeveer 500 meter terug, vond ik mijn cappello.

Stroia binnenlopend voelde ik de honger opkomen. Mijn ontbijt had slechts uit wat fruit en een caffè bestaan. Een panini prosciutto crudo met mozzarella lonkte en smaakte heerlijk. Na deze korte pauze wandelde ik naar het toeristisch infocentrum. Met enige onzekerheid vroeg ik of het ostello nog bestond. “Zeker,” bevestigde de man achter de balie, hoewel het telefoonnummer kennelijk veranderd was. Hij belde voor mij en verzekerde me dat ik er terecht kon. Opgelucht liep ik richting mijn slaapplaats. Onderweg kwam ik Erica tegen, een medereiziger die ik twee dagen eerder had ontmoet. Ze zat aan de koffie met een broodje. Ik vertelde haar dat ik eerst moest inchecken en daarna terug zou komen om samen iets te drinken. Helaas duurde het inchecken langer dan verwacht, omdat Antonio, de beheerder, van elders moest komen. Er zijn voor pelgrims 2 kamers beschikbaar met ieder 20 bedden. Ik was alleen.

Nadat ik eindelijk had ingecheckt en een verfrissende douche had genomen, haastte ik me terug naar de bar. Tot mijn teleurstelling was de bar inmiddels gesloten en was Erica verdwenen. Misschien zou ik haar later nog tegenkomen, wie weet. De middag sloot ik af in een goed restaurant, waar ik genoot van een heerlijke pasta gambaretti. Terwijl de smaak van de verse garnalen nog in mijn mond nasmeulde, overdacht ik de dag nog eens. Elke stap dichter bij mijn bestemming, bracht me ook dichter bij het moment dat ik Annerieke weer zou zien, samen met onze vrienden Frank en Annelies. Vanavond nog een pizza??