1 augustus 88e etappe van Cassino naar Alife

🚶 42 km
🏕️. Wild kamperen

Rectificatie Komoot

Voor degenen die mij ook via Komoot volgen, de km’s die de laatste paar etappes worden aangegeven zijn onjuist. Als gevolg van slechte GPS-ontvangst lijkt het voor Komoot, dat ik de verkeerde richting neem, met als gevolg, wanneer het signaal weer goed is, deze extra worden meegenomen in de telling. Zelf corrigeer ik deze, zoals je aan de kop kan zien.

De dag begon weer vroeg, maar het was een welkome start met een koele bries die door de bergen waaide. Het voelde verfrissend om de dag zo te beginnen, vooral na de drukkende hitte van de afgelopen weken. Ik had een klein ontbijtpakketje meegenomen om de eerste kilometers door te komen, terwijl ik verlangde naar een fatsoenlijke kop koffie en een croissantje bij een café verderop op de route. Met elke stap werd het landschap steeds mooier. Ik liep langs boomgaarden vol hazelnoten en moest denken aan het boek dat ik onlangs had gelezen, “De Italiaanse dochter” van Soraya Lane. Het verhaal, vol liefde, geheimen en een charmant Italiaans dorp, kwam weer levendig in mijn gedachten naar boven. Het was een aanrader voor iedereen die houdt van een goed geschreven roman.

Na ongeveer 13 kilometer wandelen, vond ik eindelijk het koffietentje waar ik naar had uitgekeken. Het was een klein, knus café met een rustieke uitstraling. De geur van versgemalen koffiebonen en versgebakken croissantjes hing in de lucht, een uitnodiging die onmogelijk te weerstaan was. Ik bestelde mijn ontbijt en ging zitten aan een klein tafeltje buiten, genietend van het uitzicht en de ochtendlucht.Terwijl ik mijn koffie nipte, merkte ik dat mensen nieuwsgierig naar me keken. Het was waarschijnlijk het kleine vlaggetje dat ik bij me droeg sinds ik terug was, dat hun aandacht trok. Het was een klein symbool, wat anderen vaak gebruikten om mij aan te spreken. Vandaag was geen uitzondering. Al snel begon een gesprek met een paar locals die afwachtend naar mijn tafel waren gekomen. Hun aanvankelijke terughoudendheid maakte plaats voor nieuwsgierigheid en interesse.  Een van hen, Djamo, een jonge man met een vriendelijke glimlach, stelde me de meeste vragen. Hij wilde alles weten: waarom ik alleen reisde, of geloof een rol speelde in mijn leven, en of ik met pensioen was. Djamo vertelde dat hij bij de politie werkte, al bleef hij wat vaag over zijn precieze rol. Het was duidelijk dat hij een sterke drang had om te begrijpen wat mij dreef en wat mijn verhaal was. Toen ik uiteindelijk wilde afrekenen, bleek het café alleen contant geld te accepteren. Voor ik het doorhad, sprong Djamo op en betaalde mijn rekening. “Je kunt de politie maar beter te vriend houden,” dacht ik, terwijl we een high five uitwisselden.

Met een goed humeur en een volle maag ging ik weer op pad. Echter, niet veel later ontdekte ik tot mijn schrik dat ik mijn slaapmatje was verloren. Dit was een probleem, want zonder slaapmatje zou het een stuk moeilijker worden om een comfortabele slaapplaats te vinden. Ik besloot eerst iets te eten en water bij te vullen, voor ik verder ging met een deel van de route die eigenlijk voor morgen gepland was. Na een paar uur vond ik een geschikte plek om te overnachten. Het was een rustig, afgelegen gebied met een prachtig uitzicht op de bergen. Terwijl ik mijn tent opzette, brak een van de tentstokken af. Een tegenslag, maar gelukkig kon ik het snel improviseren en herstellen. Daarna besloot ik mezelf op te frissen met een douche, waarbij ik één van mijn waterflessen opofferde. De verkoeling van het water voelde heerlijk na een lange dag wandelen.Terwijl de zon langzaam onderging, zat ik in mijn tent en genoot van de stilte en de schoonheid om me heen. Het was een dag met kleine uitdagingen, maar dat is precies wat het avontuur zo bijzonder maakte. Ik sloot mijn ogen, maar werd gedurende de nacht er regelmatig aan herinnerd, dat ik geen slaapmatje had. Klaar om morgen weer vroeg op te staan en verder te gaan.

2 augustus 89e etappe  van Alife naar Solopaco

🚶 36 km
🏕️. B&B Alma Migrante Bed&Wine Via San. Giovanni

De dag begon in alle rust, maar al snel werd het duidelijk dat het vandaag anders zou verlopen. Terwijl ik mijn weg door het zuiden van Italië vervolgde, klonken er geregeld claxons van passerende auto’s. In plaats van irritatie, werden deze geluiden vergezeld door vriendelijke duimpjes, opgestoken handen en glimlachen van de bestuurders. Het leek alsof de mensen hier op hun eigen manier hun waardering voor mijn reis toonden. De paden waarop ik wandelde, boden spectaculaire vergezichten over het heuvelachtige landschap.

Italië is een land van contrasten, vooral in het zuiden. De schoonheid van de natuur en de charme van de oude dorpen staan soms in schril contrast met de minder fraaie kanten van het land. Zo passeerde ik plekken waar vuil zomaar was gedumpt, een trieste aanblik die niet ongewoon is in deze regio. Op een gegeven moment zag ik zelfs bordjes die waarschuwden voor camera’s die zouden toezien op illegale afvalstort. Ironisch genoeg kon ik geen enkele camera ontdekken. Ook dat is Italië, een land vol tegenstellingen.

Met nog ongeveer acht kilometer te gaan, kwam ik langs een uitnodigend park met een restaurant. De verleiding was te groot om te weerstaan; een goede maaltijd klonk als een perfect plan. Ik zette mijn rugzak neer en genoot van een heerlijke lunch.

Dit gaf me ook de gelegenheid om even te ontspannen en na te denken over de rest van de dag. In de supermarkt kocht ik wat eten voor de avond, zodat ik ’s avonds niet meer naar buiten hoefde voor een maaltijd. Na de laatste paar kilometers bereikte ik een charmante bed & breakfast. Het was een prachtige plek, omringd door een weelderige tuin. De gastheer  begroette me hartelijk en leidde me rond, waarbij hij me trots de comfortabele loungeset in de tuin liet zien. Het voelde als een klein paradijs, een perfecte plek om tot rust te komen na een drukke dag.

Met een boek in de hand en een zacht briesje, zakte ik weg in de kussens van de loungeset. Morgen zou ik mijn weg vervolgen naar de oostkant van de Apennijnen, een nieuwe dag  in het vooruitzicht. Maar voor nu was het moment van rust en reflectie, een kans om te genieten van de kleine momenten die deze reis me bracht.