25 juli 81e etappe van Rome te naar Marino
🚶 27 km
🏕️. Wild kamperen
De hitte van de middagzon drukte zwaar op Rome, en het verkeer dat de stad uit stroomde leek eindeloos. De geluiden van toeterende auto’s vulden de lucht. Terwijl ik mijn weg vervolgde, merkte ik dat het voetpad langzaam verdween onder de schaduw van hoge bomen, waaronder cipressen.



De hectiek van de stad vervaagde, en plotseling bevond ik me in een serene rust, slechts doorbroken door het monotone tjirpen van krekels. Het doorgaande verkeer werd omgeleid en alleen plaatselijk verkeer was nog toegestaan. De moderne weg ging over in een eeuwenoude Romeinse weg, meer dan 2300 jaar oud, Via Appia Antica genaamd.


Langs deze weg zie je bij regelmaat een graftombe, of wat er van over is. Nu eens geen kerken, maar ben ik gefascineerd door straatstenen.

Hier en daar waren de diepe karresporen in de slijtage van de straatstenen nog zichtbaar, getuigen van de geschiedenis die deze weg had gedragen.


Terwijl ik verder liep, zag ik een auto met een Italiaans kenteken aan de kant van de weg staan. Plotseling hoorde ik een stem: “Hé, een Nederlander?” Een archeoloog, zo bleek, die hier onderzoek deed. Hij stelde me een paar vragen en vertelde me dat zijn collega’s verderop aan het werk waren. Ik zette mijn tocht voort en in de verte zag ik een groep mensen druk in de weer. Toen ik naderde, stopten ze hun werkzaamheden en tot mijn verbazing begonnen ze te applaudisseren en te roepen; “Bravo, bravo”. Blijkbaar had de archeoloog hen al over mij verteld. De archeologen, afkomstig van de Radboud Universiteit in Nijmegen, stelden dezelfde vragen. Toen ze hoorden dat ik uit Ravenstein kwam, lachten ze en riepen enthousiast dat ze uit Nijmegen en Deventer kwamen. Ze vertelden me over hun bijzondere opgravingen: graftombes en oude bebouwing, mogelijk winkels, ver van Rome verwijderd. Wat een mysterieuze ontdekking was, want waarom zover buiten Rome deze bebouwing! Ze verwachten om die reden nog meer te ontdekken. Ik mocht met uitzondering voorzichtig het werkterrein betreden en er werd een groepsfoto gemaakt.

Daarna zette ik mijn tocht voort richting Marino. Daar aangekomen, zocht ik naar een slaapplaats. Eerst probeerde ik het bij de kerk, maar zonder succes. Vervolgens waagde ik een poging bij het gemeentehuis. De ambtenaar die ik daar sprak, keek me aan alsof hij water zag branden. Na een kort overleg met zijn collega’s (vijf?? en de rij wachtenden werd alsmaar groter), werd ik door een ambtenaar mee naar buiten genomen en doorverwezen naar een tabaccheria, waar ze me wellicht konden helpen. Eerst nog even met haar op de foto.

De tabaccheria bood echter geen uitkomst. Het leek erop dat ik geen slaapplek zou vinden. De pelgrims waren schaars voorbij Rome, en ik kwam slechts een paar fietsers zonder bepakking tegen. Ik besloot dat wild kamperen mijn beste optie was en sloeg wat eten in. In de schaduw van een parkje zat ik te lezen tot de zon minder krachtig werd.Toen de avond viel, begon ik mijn zoektocht naar een geschikte plek voor mijn tent. Het was een uitdagende tocht; eerst een berg beklimmen en door een dichtbegroeid bos navigeren.


Uiteindelijk belandde ik in een buitenwijk van een andere plaats. Twee huizen probeerde ik, maar de bewoners waren achterdochtig en verwezen me naar vage locaties. Uiteindelijk vond ik een afgezonderd stukje weiland aan de rand van de wijk, perfect voor een nacht onder de sterren. Met een gevoel van voldoening zette ik mijn tent op.

Morgen mogelijk weer nieuwe avonturen.
26 juli 82e etappe Van Marino naar Artena
🚶 40 km
🏕️. Hotel
Laten we afspreken dat ik niet telkens over het weer begin en dat het zo warm is, pas wanneer de temperatuur onder de 35 graden komt, meld ik het wel.
Vanochtend vertrok ik aardig vroeg en al snel liep ik door een bos waar volgens de kaart een pad had moeten liggen, maar waar kennelijk al jaren niemand had gelopen. Een oerwoud van takken, bramen en brandnetels versperde mijn weg. Ondanks mijn hoop dat het snel zou verbeteren, kwam ik bedrogen uit. Mijn benen en armen zaten al snel onder de schrammen en mijn dunne T-shirts boden nauwelijks bescherming.


Ik hoopte dat mijn luchtbed, dat aan mijn rugzak hing, het had overleefd. Met geen andere optie besloot ik mijn route aan te passen, waardoor ik meer over asfalt moest lopen. Gelukkig ook mooie bospaden, zoals hieronder.



Het is niet anders. Terwijl ik langs de wegen liep, viel het me weer op hoe graag Italianen hun claxon testen. Vaak kan je ze alleen nog geërgerd druk zien praten, maar vandaag zwaaiden ze erbij en groette ik vriendelijk terug.
Opvallend hoeveel mensen toch de Via Francigena benoemden, hoewel de internationale organisatie ervoor heeft gekozen iets meer naar het westen en verder naar het zuiden te lopen. Het duurde lang voordat ik ergens een kop koffie en wat te eten kon vinden. Pas na ongeveer 9 kilometer voor mijn bestemming kon ik eindelijk van een kop koffie genieten. Aansluitend bezocht ik een restaurant. Ook daar begon men over de Via Francigena, waarop ik vroeg of ze veel pelgrims mochten ontvangen. “Bij regelmaat,” antwoordde men, “maar nu is het rustig.” De medewerkers van het restaurant hielpen me wat B&B’s te bellen, maar zonder resultaat. Dan maar een hotel, dacht ik. Want onder deze omstandigheden twee dagen zonder sanitair leek mij niet zo’n goed plan.

En zo eindigde mijn dag, na veel zwerven en zoeken, eindelijk in een comfortabele kamer, waar ik mezelf een welverdiende rust gunde. Morgen weer een nieuwe dag, hopelijk met minder bramenstruiken en meer gastvrije stops langs de weg.
Hai Hugo
Wat een mooie en indrukwekkende reis tot nu toe.
Dan kom je in Rome, een hoogtepunt. Maar daarna lijkt het wel of je aan de Goden bent overgeleverd!
Wát een verschil met al die kilometers daarvoor!
Bijna alsof je in een andere wereld bent beland.
Ik hoop zo dat je de vriendelijkheid én gastvrijheid van de Italianen weer gaat tegenkomen zodat je weer over de mooie ontmoetingen kunt schrijven.
Ik ben super trots op jou met alles wat je tot nu toe hebt bereikt! Kanjer!
Arreviderci Hugo!!!
Dank je Karin, met de ontmoetingen komt wel goed. Iedereen wil wel een keer met Swiebertje praten of op de foto. 😂
Hahahahaha!! Dat geloof ik graag!!
Dank je wel voor je mooie verhaal . Het lijkt bijna of ik meeloop. Hopelijk morgen meer succes met een slaapplaats
Slaapplaats is al geregeld alleen geen pelgrim Slaapplaats
Door het gedwongen improviseren word je vanzelf een Italiaan. Ze maken jou de pies niet lauw Hugo! Moedig voorwaarts maar weer.
Niks mis met een mooie ambtenaar 🙂