De dag voordat we  naar Rome gaan

🚶 27 km
🏕️. Hotel

Soms heb je zo’n voorgevoel, dat het een dag wordt die niet loopt zoals je verwacht. Als voorteken diende een zwoele nacht waarin Alessandro en Asia besloten een slaapzaal voor zichzelf te kiezen, terwijl ik alleen met de licht snurkende Fransman Jean Luc in een veel te warme slaapzaal verbleef. In de hoek stond een met tape geprepareerde, niet-functionerende ventilator als decor. Tegen vier uur hoorde ik Jean Luc opstaan en vertrekken. Gelukkig viel ik weer in slaap en werd rond zes uur wakker, waarna ik om kwart voor zeven aan mijn wandeling begon.

De zon hoefde weinig moeite te doen om de temperatuur al snel boven de dertig graden te krijgen. Na twee uur wandelen kreeg ik Jean Luc in het vizier.

Hij liep moeizaam en ik vroeg of alles oké was. Hij antwoordde dat het goed ging, en na een minuut of tien samen te hebben gelopen, namen we afscheid met een “tot straks”.

In Formello genoot ik van een heerlijke panini met prosciutto crudo en mozzarella.

Bij een mobiele groenteboer, de Henk Schamp van La Storta, kocht ik een banaan en twee perziken. Formello achter mij latend beklom ik de zoveelste heuvel van de dag. Het werd steeds warmer, het voelde zwaar, en mijn watervoorraad raakte langzaam op, zonder de mogelijkheid om bij te vullen. Op de top van een heuvel met uitzicht op La Storta nam ik plaats in het dorre gras in de schaduw van een boom. Een fruit yoghurt en een perzik verlichtten mijn pauze, maar mijn dorst bleef.

Met nog acht kilometer te gaan en slechts een half flesje water, hield ik me in.

Al wandelend dronk ik mijn laatste water; het bleef in mijn hoofd zitten. Drinken, water. Met nog twee kilometer te gaan zag ik eindelijk een bron, waar ik heerlijk koel water kon nemen. Ik vulde twee flesjes en ging weer verder.Van Alessandro had ik een slaapplaats doorgekregen, maar er was geen contact geweest. Bij aankomst belde ik aan, niets. Nog een berichtje gestuurd, niets. Inmiddels kwam er nog een Italiaanse pelgrim aanlopen. Hij zag er gejaagd uit en zo gedroeg hij zich ook. Hij wist wellicht nog een slaapplaats en wenkte mij. In een Max Verstappen-tempo liep hij door La Storta, waar inmiddels ook Jean Luc zoekende was. Dit haalde niets uit. Ik besloot naar het hotel iets verder terug te gaan, maar schrok van de prijs. De receptioniste liet zich niet overhalen, maar belde nog wel met de nonnen die ook een hostel runnen. Helaas, geen plek.Dan maar het hotel, een kamer met airco, heerlijk. Ik had Alessandro en Asia geïnformeerd, en ook zij waren nog zoekende en wilden misschien de tent ergens plaatsen, wat later ook niet lukte. Ze konden zich het hotel als studenten niet permitteren en besloten de bus naar Rome te nemen, waar ze woonden. We namen telefonisch afscheid en zeiden elkaar in Rome te treffen, wat voelde als een anticlimax.

Na gedoucht en gerust te hebben, bekeek ik mijn mogelijkheden na Rome. Mijn telefoon ging; Alessandro, met de vraag of ik moe was of dat we elkaar nog konden treffen. Graag, zei ik, en we spraken af bij mijn hotel. Ik liep ze tegemoet en van weerszijden was er blijdschap.

We dronken wat en bespraken zware onderwerpen: het geloof, problematiek rondom afval, de invloed van reisgedrag op onze aarde.Tussendoor kreeg ik het aanbod om in Rome gebruik te maken van een slaapplek. Asia had een huis van haar oom, wat ze als B&B voor hem runde. Ik mocht hier niets voor geven, waarop ik antwoordde: graag, maar dan wel op basis van donatie. Na enige tegenzin ging ze akkoord. Een kort afscheid volgde, want de bus kwam zo.

Tot morgen. Heerlijk, Rome in het vizier. Of je gelovig bent, spiritueel, of alleen sportief bezig bent. Dit doet iets met je