22 juni van Fidenza naar Fornovo di Taro

🚶 29 km
🏕️. Hostel klooster te Sivizzano

Gisteren was voorlopig de laatste dag samen met Rudi in hetzelfde hostel. We aten samen en keken voetbal, genietend van de gezelligheid die ons verblijf tot nu toe had gekenmerkt.

Maar vanochtend vertrok ik al vroeg, de tweede dag dat ik weer alleen loop na een paar fijne dagen met andere pelgrims te hebben doorgebracht. Het voelde meteen alsof ik weer in mijn eigen cocon van gedachten zat. Terwijl ik mijn weg vervolgde, dacht ik veel aan mijn gezin. Ik ben nu al twee maanden onderweg en het gemis begint zwaar te wegen. Op een pad naast de drukke weg uit Fidenza werd ik plotseling verrast. Een auto reed langzaam voorbij, en de chauffeur hing half uit het raam met een duim omhoog. “Bon Camino!” riep ze, voordat ze weer gas gaf en verder reed. Hoe bijzonder is het dat deze tocht ook zo leeft bij de mensen langs de Via Francigena? Deze onverwachte ontmoeting gaf me een emotionele boost en ik versnelde mijn pas. Al snel liet ik de bewoonde wereld achter me en wandelde onder een heldere blauwe lucht over prachtige paden de mooie heuvellandschappen in.

De kerkjes die ik onderweg passeerde, voegden nog meer charme toe aan het schilderachtige decor. Op een terras in Fornovo ontmoette ik een Italiaans stel dat me een logeeradres aanraadde, ongeveer zeven kilometer verderop in Sivizzano.

Ik belde en kon terecht in een klooster waar Henrica het hostel runt. Hieronder een beeld van deze Ostello,  waar ik de slaapruimte voor mij alleen heb.

In de plaatselijke winkel, niet groter dan acht vierkante meter, kocht ik wat noodzakelijke spullen voor mijn maaltijd en iets om het weg te spoelen. Tot mijn verbazing waren er hier nog plekken zonder bereik, geen telefoon, geen internet. Om Annerieke te laten weten dat ik tot morgenochtend niet bereikbaar zou zijn, moest ik naar de hoofdweg lopen. Toch had deze rust ook iets bijzonders; het gaf me de rust en gelegenheid om te lezen in “De Camino”. Terwijl ik me in mijn tijdelijke toevluchtsoord nestelde, voelde ik een diepe dankbaarheid voor deze reis. Elke dag bracht nieuwe ontmoetingen, uitdagingen en reflecties. Hoewel het gemis van mijn gezin groot was, wist ik dat deze pelgrimstocht me zou vormen en versterken op manieren die ik nu nog niet helemaal kan omschrijven. Met die gedachte viel ik uiteindelijk in een diepe, vredige slaap, om de volgende dag weer met nieuwe energie aan mijn tocht te beginnen.

23 juni van Fornovo di Taro naar Berceto

🚶 24 km
🏕️. Hostel seminarie te Berceto

Ik was weer vroeg wakker. Tegen zes uur zat ik aan mijn ontbijt en mijn rugzak stond al klaar voor vertrek. Plotseling begon het enorm hard te regenen. Als dit slechts een kwartiertje later was gebeurd, zou ik tot op mijn vel nat zijn geweest. Gelukkig duurde het niet lang.

Tegen half zeven was het bijna droog en vertrok ik.Vandaag stond een zware tocht op het programma, met 1660 hoogtemeters, waarvan enkele stukken zeer steile beklimmingen waren.

De zon probeerde in het begin nog door te breken, maar ik heb bijna de hele dag letterlijk in de wolken gelopen.

Mooie plaatjes schieten van uitzichten was hierdoor zeldzaam. Onderweg liep ik nog een Schot met zijn Engelse vriendin voorbij. Ze zijn twee weken op wandelvakantie en lopen naar Siena. Ook zij zijn verbaasd over de schoonheid van deze route.

Vandaag is hun tweede dag, dus wie weet komen we elkaar nog tegen. Ze tipten mij nog over twee mooie wandelingen in Schotland. Wie weet?

Toen ik begon aan de afdaling, begon het opnieuw te regenen. Aangekomen in Berceto besloot ik dat het mooi was geweest voor vandaag en ging ik op zoek naar een slaapplaats.

Inmiddels was het flink gaan regenen. De nonnen zaten vol, dus bestelde ik een heerlijk Italiaans ijsje om even bij te komen. De camping zette ik uit mijn hoofd, want die was volgens de bediening ook gesloten. De serveerster vroeg me of ik het seminarie al had gebeld. Nee, dat had ik nog niet gedaan, dus ze gaf me het nummer. Bingo! Op slechts 500 meter lopen vond ik een eigen kamer en een keuken met de nodige ingrediënten voor een ontbijt morgen.

Het restaurant Rino, waar ze volgens Armenica, die het hostel regelt, een goed pelgrimsmenu op de kaart hebben staan, was helaas vol. De pizzeria Da Mario ertegenover was plaats. Mocht er frutti di mare op het menu staan, dan weet ik al wat ik ga kiezen… Helaas, dan maar pizza.

Wat schets mijn verbazing, Rudi heeft een kamer naast mij. Wij gaan samen uit eten. Gezellig.