20 juni van PIacenza naar Fionrenzuola D’Arda
🚶 29 km
🏕️. Hostel Fionrenzuola D’Arda
De laatste dagen van mijn pelgrimstocht zijn gevuld met herkenbare gezichten. Telkens weer kom ik dezelfde pelgrims tegen, alsof we samen een stille afspraak hebben om onze wegen te kruisen. Vandaag begon niet anders. Terwijl Rudi nog in dromenland vertoefde, ontmoette ik al vroeg het Franse stel, Christian en Albin. Samen liepen we een flink stuk op, deelden verhalen en genoten van elkaars gezelschap. Howel communiceren in het Frans toch lastig is, maar met handen en voeten begrepen we elkaar.
Tijdens een korte stop doemde Rudi op aan de horizon. We begroetten elkaar hartelijk en vervolgden samen de route. Christian en Albin, rustte nog wat langer uit. Helaas bleek deze etappe van de Via Francigena weinig inspirerend; een eindeloze strook asfalt onderbrak de rustgevende cadans van onze voetstappen. De oorspronkelijke route was aangepast, en dat was te merken. Na enige tijd besloot ik mijn eigen weg te gaan en terug te keren naar het oorspronkelijke pad. Wat een uitstekende beslissing bleek dit te zijn! Rudi koos voor het alternatieve traject. Al snel verdween het monotone asfalt onder mijn voeten en maakte plaats voor avontuurlijk terrein. Het pad slingerde door een weelderig landschap en plotseling stond ik voor een onverwachte hindernis: een rivier (beek) zonder brug. Zonder aarzeling trok ik mijn schoenen uit en stapte het koude, frisse water in. Terwijl ik door de rivier waadde, realiseerde ik me hoezeer ik deze uitdagingen gemist had. Het voelde alsof ik weer echt leefde.
Na deze opfrissende onderbreking bereikte ik Fiorenzuola d’Arda. Het kleine stadje verwelkomde me met zijn charmante terrasjes. Tegenover de kerk zette ik me neer en bestelde een welverdiend biertje. De zon verwarmde mijn gezicht terwijl ik de omgeving opnam. Het was een moment van pure sereniteit. Niet veel later zag ik Rudi naderen. Zijn vermoeide blik vertelde me dat hij, net als ik, een zware dag achter de rug had. Hij besloot meteen op zoek te gaan naar het hostel. Ik had die moeite niet, want Francesco, de beheerder van het hostel, vond mij eerst. Met een warme glimlach nodigde hij ons uit voor een rondleiding door de kerk.
Binnenin onthulde Francesco ons de verborgen schatten van de kerk. Hij vertelde hoe prachtige fresco’s tot zestig jaar geleden onder het pleisterwerk verstopt zaten. Zijn passie voor het verhaal en de kunstwerken was aanstekelijk. We bewonderden de levendige kleuren en de verhalen die op de muren tot leven kwamen. Het was een perfecte afsluiting van een deze dag. Die avond, zat ik met alle pelgrims aan tafel, waar we genoten van het menu wat Franseco ons voorschotelen. Vier Italianen, waaronder Carlo, die we al kenden en drie met de fiets pelgrimerende Italianen. Aangevuld met Franse stel en Rudi enn ik, een bont gezelschap, waar de wijn rijkelijk vloeide. Ik hield mijn glaasje gevuld voor me, zodat er niet werd bij geschonken, immers morgen weer een lange dag. Ik deelde de kamer met Rudi en Carlo en voelde me dankbaar. De ontmoetingen, de uitdagingen, en de onverwachte schoonheid van de route raakten mij en is de brandstof voor morgen. Mijn pelgrimstocht was niet alleen een fysieke reis, maar ook een avontuur van de geest.
21 juni van Fionrenzuola D’Arda naar Costamezzana
🚶 29 km
🏕️. Hostel
Vanochtend vertrok ik al voor zeven uur. Ik had met Rudi afgesproken dat we de komende drie etappes iets beter zouden verdelen, zodat we wanner we de Apennijnen op gaan niet gelijk met een heftige 30 kilometer starten. We zien elkaar vanavond weer in hetzelfde hostel. Al snel na mijn vertrek bevond ik me in een andere wereld. De paden werden steeds glooiender en hoe verder ik van de bewoonde wereld geraakte, hoe mooier het werd.
Onderweg genoot ik van een Italiaans ontbijtje: een cappuccino met een croissantje crèma. Daarna ging ik weer verder. De eerste heuvels van de Apennijnen beklom ik via paden omringd door afwisselende akkerbouw. Vooral de paden tussen de korenvelden waren prachtig.
Dit was echt genieten na het vele asfalt van de afgelopen dagen. In Fidenca stopte ik voor een focaccia met koffie en bezocht ik de kathedraal.
Buiten werd ik aangesproken door een man die regelmatig met een lach werd begroet als Claudio. Jongeren gniffelden om hem. Ondanks zijn goedbedoelde verhalen kon ik er weinig van maken. Ik ving alleen flarden op, zoals over een beeld dat gemaakt was van steen uit de buurt van Genua. Ik bedankte hem beleefd en gaf aan dat ik weer richting Rome ging. We wisselden een handdruk en een boks uit.
Na enige tijd wandelen merkte ik dat ik het fijn vond om alleen te lopen, in mijn eigen cadans, zonder de verplichting om te praten. Onderweg kom je vele kerken tegen.
De kilometers vlogen voorbij en voor ik het wist, was ik bijna op mijn bestemming voor de avond. Met nog twee kilometer te gaan vond ik een restaurant waar ik een heerlijke lunch genoot. Tegen drie uur arriveerde ik in Costamezzana. Ik werd hartelijk welkom geheten door Giglioca, die me meteen de mogelijkheid bood om vanavond te eten: pasta pomodori. Ik gaf voorzichtig aan dat we dat gisteren ook hadden gegeten. Onmiddellijk werd voorgesteld om caprese, mijn favoriete gerecht, aan het menu toe te voegen. Dit kon ik enorm waarderen.Tegen beter weten in vroeg ik of er een winkel in de buurt was, zodat ik twee biertjes kon halen voor bij het voetbal vanavond. Ook die werden direct in de koelkast gezet. Echt top.
Inmiddels was Rudi ook gearriveerd. Hij zag er gesloopt uit en had, zo bleek, een andere route gelopen. De maaltijd die we kregen was prima en nu gaan we zo voetbal kijken: Nederland tegen Frankrijk.
Grazie Hugo voor (weer) een mooi verhaal! Je typeringen van paden, landschappen, kerken en mensen zijn raak. Wat zeggen ze van de Squadra? Kregen voetballes schreef de Gazzeta. Was ook een vernedering wat de Spanjolen hen aandeden. Moedig voorwaarts – avanti!
Dag Hugo,
Bijna een jaar geleden zaten we samen bij Sasso Corbo aan een wijntje. Je zat te vertellen over je tocht. Hoe vet is het om te lezen hoe het je vergaat. Wat een avontuur en wat een baas ben je! Met veel bewondering lees ik je blogs.
Goede reis verder met lieve groetjes ook voor Annerieke.
Liefs Sandra en Martijn
Dank je Sandra, leuk iets van je te horen. Groeten ook aan Martijn en jullie veel plezier op de spelen in Parijs.
Mooi verhaal en mooie foto’s Hugo, 0hopelijk heb je van het voetbal genoten maar ons leek het soms wel of The van Lier aan het fluiten was maar al met al met 0-0 mogen we nog hopen, gr. Anny en Koos
Hoi Hugo, wij volgen je nog steeds op de “voet”. Het is nog een heel eind, maar het aftellen is nu begonnen. Houd de moed en het plezier erin!!! Nico en Mieke
Ik zit in een soort klooster, zonder verbinding. Naar de hoofdweg gelopen om iets van verbinding te hebben. Wel rustig. Morgenochtend vertrek ik waarschijnlijk vroeg ivm veel hoogtemeters.
Je wordt nog alcohollist met al die biertjes en wijn 😂
Soms is alleen zeker nog niet zo slecht… heerlijk in je zelf 💪
Samen met het Franse stel voetbal nedfra kijken 🙂
Haha, nee die slapen vanavond een plaatsje terug. Ik denk angst. 😀