15 juni 52e, 53e en 54e etappe van Tromello naar Pavia

🚶 31 km
🏕️. Camping

In Pavia en daarvoor is de route maar summier aangegeven

16 juni rustdag op camping te Pavia

🚶 0 km
🏕️. Camping

Heerlijk dagje. In de ochtend naar Pavia gewandeld, toch nog bijna 4 km. In de middag lekker gezwommen, gelezen en geluierd.

17 juni van Pavia naar Santa Christina

🚶 32 km
🏕️. Hostel parochie St Christina

De zon stond nog laag aan de horizon toen ik mijn tentje opborg, in de wetenschap dat deze dag weer een warme zou worden. Gisteren had de thermometer de 30 graden al aangetikt zonder een wolkje aan de lucht, en vandaag leek het niet veel anders te worden. Om zeven uur vertrok ik, terwijl de lichtkrant boven de farmacia in Pavia om acht uur al 28 graden aangaf.

Mijn eerste stop was een klein café waar ik de dag begon met een cappuccino en een croissantje. Daarna zette ik mijn tocht voort, de Via Francigena volgend door het veranderende landschap. De rijstvelden, die de laatste dagen mijn uitzicht bepaalden, maakten langzaam plaats voor de meer traditionele akkerbouw. In de verte zag ik de Apennijnen opdoemen, een indrukwekkend gebergte dat zich naar het zuiden uitstrekt over bijna 1400 kilometer en dat ik na Rome zou oversteken.

In Tromello werd ik gisteren nog verwelkomd door Carlo, een vriendelijke man die op een fiets geschilderd in de kleuren van de Italiaanse vlag door het dorp reed.

Het contrast tussen de kleine dorpen en de grotere steden langs de route was enorm. In de kleine plaatsen voelde ik de oprechte warmte en gastvrijheid van de lokale bevolking, iets wat ik in de drukke stad Pavia, hoewel indrukwekkend en mooi, toch miste.

De kathedraal van Pavia was een hoogtepunt van mijn ochtend. Ik was er gisteren al geweest, maar wilde deze toch nog eens zien. Van buiten was het gebouw al imposant, maar binnen overtrof het alle verwachtingen. De serene sfeer en de adembenemende architectuur boden een moment van rust en bezinning in mijn lange tocht.

Onderweg ontmoette ik Rudie, een 65-jarige man uit Middelburg. Hij was een opvallende verschijning met zijn rugzak en vastberaden tred. Hij had vanuit Middelburg naar Reims gefietst en was daarvandaan te voet naar Rome vertrokken. Tijdens een rustpauze, waar we een hapje aten, raakten we in gesprek en deelde Rudie zijn verhaal. Sinds een half jaar was hij weduwnaar; zijn vrouw had ruim een jaar gevochten tegen de gevolgen van een ernstig ongeval, maar uiteindelijk de strijd verloren. Met betraande ogen vertelde Rudie hoe zijn vrouw hem op het laatst had gevraagd om naar Rome te wandelen. Op hun trouwdag, 9 mei, was hij vertrokken, lopend op de schoenen van zijn vrouw.

Ons gesprek kreeg een diepere laag en we besloten samen verder te lopen. Het gaf onze tocht een nieuwe dimensie, wetende dat we niet alleen kilometers maakten, maar ook herinneringen deelden en elkaar steunden. Die avond overnachtten we op dezelfde plek en deelden we het diner. De kans was groot dat we de volgende dag samen verder zouden gaan, voortgedreven door onze persoonlijke missies.

De Via Francigena bleek weer meer dan een pelgrimstocht; ontmoetingen, verhalen en momenten van onverwachte verbondenheid.