12 juni 48e etappe van Cavaglia naar Vercelli

🚶 48 km
🏕️. Hotel

Het was een heldere ochtend om 9 uur, toen ik mijn ontbijt nuttigde. Terwijl ik de warme geur van  koffie opsnoof, wist ik al dat het een lange dag zou worden. Ik zou al snel de bergen achter me laten, de majestueuze pieken die ik met pijn in mijn hart zou missen. Niet vanwege het klimmen en dalen, maar vanwege de adembenemende vergezichten die ze boden.

Nog één keer draaide ik me om en keek naar het serene meer.

Hier had ik de afgelopen nacht doorgebracht in een mooi bed & breakfast. Het rustige water weerspiegelde de omringende bergen die ik achterliet. Met een zucht keerde ik mijn blik naar voren, de Po-vlakte in, een gebied dat ik nauwelijks kende.

Bij mijn binnenkomst in het kleine plaatsje Cavaglià viel mijn oog op een bijzonder adres, speciaal ingericht voor pelgrims zoals ik. Hier kon ik een stempel krijgen en een persoonlijke boodschap achterlaten. De eigenaar waarschuwde me vriendelijk voor de vele muggen in de omgeving, een waarschuwing die ik al snel zou begrijpen.

Toen ik over de dijkjes langs de rijstvelden wandelde, werd ik inderdaad herinnerd aan die muggen. De zwermen omringden me (snel wat Deet opgespoten), terwijl ik versteld stond van de immense hoeveelheid rijst die hier werd verbouwd. Ik had wel gehoord dat er rijst werd geteeld, maar deze uitgestrekte velden verbaasden me.

Hier zou ik de komende dagen doorheen trekken, een eenzame reis zonder veel om naar uit te kijken of voorzieningen onderweg. Het was duidelijk dat ik volledig op mezelf aangewezen was. De tocht van vandaag beloofde lang te worden.

Gisteren had ik noodgedwongen al enkele kilometers extra moeten afleggen buiten de geplande route van vandaag. Met deze 37 kilometer erbij en geen mogelijkheid om eerder te stoppen, werd het een uitdaging. Geen huizen, geen schuilplaatsen en dan ook nog dreigende wolken aan de horizon.De eerste regendruppels vielen net toen ik mijn poncho had aangetrokken.

Gelukkig maar, want de stortbui die volgde was hevig. Alsof de natuur zelf een extra hindernis wilde toevoegen, kwam ik een boer tegen die, ontevreden over overheidsbeleid, zijn land had afgesloten voor de pelgrims.

Het kostte me veel moeite om zijn hekwerk te omzeilen, maar met wat moeite lukte het. Toen ik uiteindelijk Vercelli bereikte, bleek mijn hotel aan de andere kant van de rivier te liggen. Voordat ik het hotel bereikte eerst nog wat gaan eten. Het eindresultaat: een dag van bijna 50 kilometer. Mijn humeur was er niet beter op geworden. Zulke dagen moet je accepteren, zei ik tegen mezelf. Het was weer een dag vol uitdagingen en verrassingen, maar ik had het gehaald. Met vermoeide benen en een hoofd vol gedachten een douche genomen en snel in bed, klaar voor wat de volgende dag zou brengen.

13 juni 49e etappe van Vercelli naar Robbio

 🚶20 km
🏕️ Wild kamperen

De rust en stilte van de nacht hadden me verkwikt en ik voelde me wonderbaarlijk uitgerust. Met een glimlach op mijn gezicht pakte ik mijn spullen in. De dag begon gisteren met een onverwachte start, maar eindigde met een diepe, verkwikkende slaap. Ik was klaar voor wat deze dag me zou brengen.

De ochtend begon op een ietwat ongebruikelijke manier: mijn sokken droogmaken met de föhn.

Gelukkig was het wandelweer perfect. De lucht was helder, de zon scheen mild en er was een aangename bries. Ik trok mijn schoenen aan, voelde de warme, droge sokken aan mijn voeten en wist dat dit een goede dag zou worden.

De route voerde me wederom over uitgestrekte dijken, tussen eindeloze rijstvelden. Af en toe werd ik ingehaald door andere pelgrims, die mij vriendelijk begroetten bon camino.

Toen ik Robbio bereikte, stuitte ik op Stephan en Michael uit Freiburg, die ik eerder had ontmoet. Samen met hun trouwe hond liepen ze opgewekt door het stadje. Ze hadden vandaag nog niet veel kilometers gemaakt en waren van plan nog verder te gaan. Ik besloot dat het voor mij mooi was geweest voor vandaag. Mijn benen waren moe en een rustpunt leek me welkom.

Maar zoals het vaak gaat, liep het anders. Het hotel waar ik op had gerekend, bleek definitief gesloten. Dit overkwam me wel vaker tijdens mijn reis, maar het bleef altijd een onaangename verrassing. Vervolgens ontdekte ik dat de biologische boerderij, mijn tweede optie, vandaag niet beschikbaar was omdat de eigenaar ’s avonds weg moest. Zonder andere keuze besloot ik op zoek te gaan naar een alternatief. Uiteindelijk vond ik een plek om wild te kamperen achter een constructiebedrijf. Met toestemming van de eigenaar sloeg ik mijn tent op. Het was misschien niet de meest romantische plek, maar het was er rustig en beschut.

Rond zes uur ’s avonds ging ik even liggen om uit te rusten. Ik sliep sneller in dan ik had verwacht en werd pas tegen acht uur wakker, gewekt door de warmte. De zon stond inmiddels pal op mijn tent en het was onaangenaam heet geworden. Ik kroop naar buiten, haalde diep adem en voelde de koelere avondlucht op mijn huid. Toen de zon tegen negen uur zover onder was dat de temperatuur weer dragelijk werd, kroop ik terug in mijn tent. Ik viel al snel weer in slaap en sliep door tot zes uur in de ochtend.

14 juni 50e, 51e  en 52e etappe van Robbio naar Tromello

🚶 30 km
🏕️ B&B

Het was duidelijk merkbaar dat Italië veel aandacht besteedt aan de Via Francigena, de eeuwenoude pelgrimsweg die door het hart van het land slingert. De bewegwijzering was aanzienlijk verbeterd en zelfs op de meest afgelegen paden vond je nu duidelijke markeringen.

Soms voelde het wat commercieel aan, de route een kleine omweg maakte om plaatselijke ondernemers tevreden te stellen, maar dat had ook zijn charme. Het is ook een keus van mij, ben je een reiziger of een pelgrim.

De mensen onderweg waren minstens zo enthousiast als de pelgrims zelf. “Buon Cammino!” klonk het vaak, een warme groet die moed en geluk wenste voor de verdere reis. Op een terras in het pittoreske Camera werd ik hartelijk ontvangen door een groepje nieuwsgierige locals. Ze wilden alles van me weten en luisterden met open mond naar mijn verhalen. Na mijn relaas wilden ze zelfs met me op de foto, wat ik wel hilarisch  vond.

In Tromello, waar ik een knusse B&B had geregeld, kwam ik opnieuw Stephan en Michael tegen, samen met hun trouwe hond Liesi.  Deze toevallige ontmoetingen met mede-pelgrims creëerden een gevoel van gemeenschap, van samen een bijzondere ervaring delen. Stephan en Michael zouden nog een plaats verder trekken en zaterdag vertrekken naar Freiburg. We namen afscheid, proostend met een biertje op een terras, genietend van het moment.

De avond eindigde met een heerlijke maaltijd, een welkome afsluiting van een lange dag wandelen. De zon zakte langzaam achter de horizon en ik voelde een diepe tevredenheid. Morgen zou de reis verdergaan richting Pavia, een nieuw hoofdstuk in deze onvergetelijke pelgrimstocht. Met deze gedachten hoopte ik snel in een diepe, rustige slaap te vallen, klaar om de volgende ochtend weer met nieuwe energie de weg op te gaan. Helaas lukte dat niet. Politieke beslommeringen rondom de leefbaarheid in Ravenstein lieten mij niet los. Het duurde even maar uiteindelijk overvalt de slaap je vanzelf. Loslaten zegt men dan, maar mijn geliefde Ravenstein gaat mij aan het hart en daar wil ik na dit avontuur ook nog fijn kunnen wonen.

De Via Francigena biedt niet alleen een fysieke reis, maar ook een spirituele, een reis vol ontmoetingen, verhalen en verrassingen.