6 Juni rustdag in L’Hospice Grand Bernard

Gisteren begon het al: ik voelde me niet helemaal lekker. Een virus had me waarschijnlijk te pakken gekregen, want die nacht maakte ik vier noodgedwongen tochten naar het toilet. De details bespaar ik je. De volgende ochtend voelde mijn lichaam nog steeds niet goed. Ziek was ik ook weer niet, maar het voelde niet goed. Ik besloot even naar buiten te gaan, maar kroop rond 9 uur weer in bed. Pas om 12 uur werd ik wakker, gewekt door de bel die de lunch aankondigde. Mijzelf opgefrist en buiten eens rondgekeken. Veel plekken waren niet bereikbaar. Nog wat plaatjes geschoten.

’s Avonds at ik wel mee, wat beter ging dan de dag ervoor, maar ik had geen zin om daarna met de anderen nog iets te drinken. Ik ging vroeg naar bed. Helaas had ik de eerste drie uur nog flinke maagkrampen, maar uiteindelijk viel ik toch in slaap.

7 Juni 43e etappe Juni van Grand Bernard naar Aosta

🚶 35 km
🏕️ Casa Mancusa

Na het ontbijt, en nadat ik iedereen een fijne voortzetting van de wandeling had gewenst, vertrok ik met een helder blauwe lucht en vol goede moed. Mijn lichaam voelde weer goed. Het was jammer dat je de eerste 10 kilometer niet over de bergpaden kon gaan, maar veiligheid gaat boven alles. Bij het vertrek vroor het nog, en het smeltwater van gisteren was bevroren, wat de weg spiegelglad maakte.

Gelukkig was dit alleen in het begin over de eerste meters. Daarna was het alleen maar genieten. Ik had wel duizend foto’s kunnen maken, zo mooi waren de uitzichten, telkens weer. En ja, ik ben inmiddels in mijn geliefde Italië.

Zodra ik onder de 2000 meter kwam, greep ik de eerstvolgende mogelijkheid aan om weer op de originele route te komen.

De temperatuur liep snel op, waardoor ik onderweg van kleding moest wisselen. In Saint-Rhémy-en-Bosses kon ik mijn eerste stempel in Italië plaatsen.

In het dorp Étroubles, na zo’n 18 kilometer, diende de eerste mogelijkheid zich aan om te lunchen. Ik vervulde meteen een belofte aan Freek van Susteren door een foto te maken van mijn eerste espresso in een kleine bar in Italië.

Hierna ontmoette ik Julia, een pelgrim uit München, die ik gisteren had leren kennen. Ze rustte even uit en was te vroeg om in te checken. We liepen nog kort samen een stukje op en namen toen afscheid.

Ik had immers nog 13 kilometer te gaan naar Aosta. Maar wel mooie km’s.

Aangekomen in Aosta, gedoucht, handwasje en de stad in gegaan voor een drankje en een hapje. Het was een dag van uitersten. In de ochtend nog op een hoogte van bijna 2500 m met sneeuw en vorst en in de middag loop je in het dal op 500 m1 bij een temperatuur die de 30 gr aantikt. Zelfs in de avond tijdens het eten was het nog 28 gr.

Morgen nog een stevige wandeling van iets minder dan 30 km, waarna de afstanden voorlopig afnemen.