25 mei, 32e etappe van Besançon naar L’Hotel-sur-Grosbois. 

🚶 26 km
🏕️. Cp wild kamperen

Vandaag begon de dag met een heerlijk ontbijt en perfect wandelweer. De lucht was helder, geen wolkje te bekennen en niet te warm. Tijdens mijn wandeling gebeurde er niets noemenswaardigs, maar toch werd ik regelmatig aangesproken door mensen die nieuwsgierig waren naar mijn bestemming. Steeds weer dezelfde verbazing wanneer ik vertelde waar ik naartoe ging. Onderweg schoot ik een paar prachtige plaatjes, waardoor de wandeling nog aangenamer werd.

Het einde van de etappe bleek, zoals zo vaak, een uitdaging. Er was geen spoor te bekennen van een plek waar ik zou kunnen eten of slapen. De zoektocht begon en ik besloot alvast een stuk van de route van morgen te verkennen. Na ongeveer drie kilometer kwam ik een koffietentje tegen. Naast een kop koffie genoot ik van wat zoetigheid en laadde ondertussen mijn telefoon op. Het meisje dat mij hielp, vertelde dat er naast het koffietentje een restaurant was dat om 19 uur zou openen. Perfect, in ieder geval had ik dan iets te eten, daarna zou ik wel verder zien.Toen het koffietentje om 17 uur sloot, ging ik naar buiten en zag een man op een maaimachine. Ik vroeg hem of ik misschien een nachtje mijn tent op zijn terrein kon opzetten. Na te vragen of ik alleen was, stemde hij toe.

Dit voelde als een luxe verblijf voor een wandelaar zoals ik. Ik zette mijn tent op, las een beetje en genoot later van een heerlijke maaltijd in het restaurant.Met een voldaan gevoel kroop ik vroeg mijn tent in en viel al snel in een diepe slaap, klaar voor een nieuwe dag met wie weet, vol avonturen.

26 mei, van L’Hotel-sur-Grosbois naar Aubonne

🚶 26 km
🏕️. Cp kamperen bij de burgemeester

De dag begon onverwacht bewolkt, een grijze sluier die de hele dag zou blijven hangen. Ondanks de koele lucht brachten de beklimmingen van de etappe mij al snel aan het zweten. In het eerste dorp dat ik bereikte, zag ik een kleine buurtwinkel en besloot daar voldoende eten en drinken in te slaan, want je weet maar nooit wat de dag brengt. Na mijn inkopen vond ik een picknickterrein waar ik mijn ontbijt genoot. Onderweg wezen verschillende mensen mij erop dat er regen aankwam, maar gelukkig viel dat mee.

Toen ik het volgende dorp bereikte, werd ik al vrij vooraan aangesproken door een man. Hij vroeg waar ik naartoe ging en na een kort gesprek bood hij mij wat te drinken aan. Zo vond ik mezelf aan de keukentafel met twee Poolse broers op leeftijd, terwijl ik mijn telefoon oplaadde. Ze vroegen of ik al wist waar ik de nacht zou doorbrengen. “Dat kan bij Marie,” zeiden ze. Later begreep ik pas dat zij met Marie geen vrouw bedoelen, maar de burgemeester. Zijn vrouw, Dominique, vertelde dat ze mij door omstandigheden niet kon ontvangen, waarop ik aangaf dat ik een tentje had. “Oh, maar die mag je wel in de tuin neerzetten,” zei ze en bood me een kopje koffie aan nadat ik de tent had geplaatst.

Ik voelde  me wat opgelaten toen ik aanklopte. Binnen zat nog een stel vrienden, en ik vroeg of ik hen niet stoorde. “Nee hoor,” werd er gezegd, en de koffie werd verruild voor een speciaal biertje, aangeboden door Pierre, de burgemeester. Dominique vertelde dat ik om 19 uur kon douchen, omdat er dan pas weer warm water was. Ze vroeg ook of ik mee wilde eten. “Och, waarom ook niet,” antwoordde ik. Voor het douchen las ik nog even en viel kort in slaap. Het diner bestond uit een lekkere soep, gevolgd door roerei met salade, kaasjes en chocoladecake na.De koffie bedankte ik voor. Het was een prima vegetarisch diner. Pierre zette nog een handtekening in mijn Pelgrimspaspoort, zodat ik morgen een stempel kon halen in het gemeentehuis. Ze wilden niets weten van een betaling.  Na nog even op de foto te zijn gegaan, nam ik afscheid en bedankte hen voor de gastvrijheid.

Het was een dag vol onverwachte ontmoetingen en hartelijkheid, die een bewolkte start een stralende afsluiting gaven.

27 mei, van Aubonne naar Pontarlier

🚶 23 km
🏕️. Auberge de Jeunesse

Nadat ik 8.30 u mijn stempel had gehaald, begon ik aan mijn relatief korte etappe, die uiteindelijk toch geen 19 maar 23 km was. De steile beklimmingen kwam ik op driekwart van de route tegen, in de bossen op modderige paden, maar niets vergeleken met de Ardennen. Maar ik werd ook weer verrast door de mooie natuur

Op een enkele local na, die de hond uitliet was het verder rustig.

Bij aankomst in Pontarlier begon het te regenen. Voor mij reden, niet naar de camping te gaan , maar uit te wijken naar een herberg. De privé kamers waren bezet. Een gedeelde kamer voor 4 personen had men wel. In de middag heb ik Pontarlier verkend.

Tot nu ik dit schrijf, ben ik nog de enige op mijn kameren dat is ook zo gebleven.

Gegeten met 2 groepen. Één groep vrienden en een groepje van 5, hoofdzakelijk vrouwen, allen met pensioen uit Parijs. 

Morgen naar Jougne, de laatste etappe in Frankrijk.