17 mei. 23e  etappe Bar-sur-Aube naar Chateau Villain

🚶  34 km
🏕️. Cp BNB Lodge Castel

Mijn pelgrimskleding trok de aandacht van velen, maar het was opmerkelijk hoeveel mensen nieuwsgierig waren naar mijn avontuur. Een bermmaaier met tractor stopte zelfs om te informeren, gevolgd door een mevrouw die midden op de weg tot stilstand kwam voor een praatje. Het was buitengewoon.

Bij aankomst in Chateau Villain, vond ik de gemeentehuisdeuren gesloten en de pastorie verlaten. Met enige tegenzin wendde ik me tot een commerciële organisatie. Een vriendelijke jongedame bood me eerst een kamer aan voor €80, maar na wat onderhandelen zakte de prijs naar €60. Ik betaalde met een briefje van €50 en kreeg een knikje als bevestiging.

Na een verfrissende douche bezocht ik de lokale bar, die ook een restaurant herbergde. Ik bestelde een biertje van de plaatselijke Han van de Berg en werd begroet door de aanwezigen, waaronder de kok, die mijn verhaal en “grappen” vertaalde voor de anderen. Ik vroeg de kok om haar aanbeveling voor het avondeten en nam een flesje  bier ongeopend mee naar mijn kamer, nadat ik had afgesproken om het drankje later af te rekenen, na het eten.

Het diner was prima, waarna ik op mijn kamer al snel uitgeput in slaap viel.

18 Mei 24e etappe Chateau Villain naar Leffond

🚶  31 km 
🏕️. Logies Auberge de la Fontaine

Al snel na mijn vertrek uit Chateau Villain, via een soort stadspoort, kwam ik een Franse pelgrim, Francesco, tegen die me nieuwsgierig vroeg welke route ik liep. Hij waarschuwde me voor een deel van de oorspronkelijke route dat door de bossen liep en erg slecht begaanbaar was. Ik knikte begrijpend; ik had mijn route al aangepast na eerder gewaarschuwd te zijn. Wat me verbaasde, was de schaarste aan middelen die hij bij zich had. Slechts een stekker met stroomdraad en daaraan bungelde een verwarmingselement, vastgemaakt aan een afgebroken steel. Hij liep op versleten sloffen. We wensten elkaar een mooie wandeling en vervolgden onze wegen.

Ik genoot van de stilte en de geluiden van de natuur terwijl ik verder liep. Plotseling zag ik op korte afstand twee wilde zwijnen langs het pad wroeten in het hoge gras. Ik hield mijn adem in, op mijn hoede voor eventuele jongen. Voorzichtig filmde ik kort, waarna ik een hoestbui simmuleerde. De zwijnen keken op en staken het pad over, gevolgd door een kudde biggen.

Ik liep zeker vijf uur zonder iemand tegen te komen. Heerlijk genietend van de natuur.

Na de hele dag in de zon te hebben gelopen, werd de lucht langzaam grijs en hoorde ik in de verte donderslagen. Uiteindelijk bereikte ik Leffond, maar mijn beoogde slaapplaats, inclusief diner en ontbijt, bleek gesloten. Na telefonisch contact kwam ik erachter dat ze drie dagen weg waren.

Tegen beter weten in vroeg ik een voorbijganger of er in de buurt een restaurant of supermarkt was. Hij verwees me naar het volgende plaatsje, Villeurs-sur-Suize, zo’n vijf kilometer verderop. Hoewel het niet op mijn route lag voor de volgende dag, had ik geen keus dan door te gaan. Met nog een goed half uur lopen begon het te regenen. Bij aankomst in het dorp regende het gestaag, en tot mijn teleurstelling leek het erop, dat zowel het restaurant, met kamerverhuur, als de kruidenier gesloten waren, ondanks tegenstrijdige mededelingen op de deur.

Onder een kiosk, waar ik droog zat en mijn laatste eten at, begon ik te twijfelen. Zou het restaurant wel open gaan? Ik vroeg het aan de overbuurman, die al even mysterieus leek. Gelukkig mocht ik mijn telefoon bij hem opladen, en zijn vrouw, Marie Claude, bood me koffie aan, vergezeld van Leonidas bonbons. Toen ze merkte dat ik nog geen slaapplaats had, bood ze aan om voor me te informeren bij de eigenaar.

Het resultaat was een warm bed en een diner waar zelfs de meest verwende reiziger van zou watertanden. Met koffie inbegrepen, bestond het uit zes gangen – zeker niet wat ik als pelgrim had verwacht.

Met een goed gevulde maag en morgen een relatief korte etappe, ben ik al snel in slaap gevallen.